Eind deze maand ben ik uitgerekend. Om me voor te bereiden (en mezelf te vermaken) struin ik allerlei sites af over zwangerschap en moeder worden. De info die ik vind varieert nogal. Zoek ik in het Nederlands, dan krijg ik vooral goede info, ervaringsverhalen die er geen doekjes om winden en Hollandse nuchterheid. Zoek ik in het Engels, dan krijg ik allerlei roze wolken en luxe-problemen op me af. En van die recepten waar geen mens tijd voor heeft in een normaal leven, dus laat staan als je uitgeput bent omdat je een kind aan het maken bent.
Waar ik echt om moest lachen was dit artikel:
9 obnoxious things people say when you're pregnant
Oh echt? Dit zijn redelijk normale dingen die je te horen krijgt. Als hiervan je haren al overeind gaan staan, dan daag ik je uit om eens downtown Montego Bay alleen over straat te lopen. Want als de vader naast me loopt, gebeurt dit niet:
- Eh! A black man fat up your belly?
- Can I put in the next one?
- Let me rub up your belly!
Dát is redelijk irritant. Maar he, gewoon doorlopen en de taxi naar huis nemen. Waar dit vervolgens gebeurt:
- Are you having a Jamaican baby?
'Yes'
- So you like the black cocky?
Oh, echt, jongens, waarom gaat het gesprek nog niet eens in 2 seconden al hier over? Dus ik doe wat je maar het beste kan doen, Glimlachen en niet antwoorden. Want het is nog een lange rit naar huis en in zo'n gesprek wil je niet een half uur vast zitten.
Medische zorg
De medische zorg is ook een verhaal apart. Om eerlijk te zijn weet ik niet hoe dit in Nederland gaat, want he, dit is mijn eerste keer, maar ik stel me voor dat het toch iets anders gaat.
Wanneer je ontdekt dat je zwanger bent, kies je een zorgcentrum/kliniek uit, betaal je per bezoek en volg je netjes de toch redelijk internationale route van testen en echo's. Maar dan, dan moet je kiezen waar je gaat bevallen. En daar begint het feest. Ik heb drie opties:
- In de kliniek waar ik mijn consulten heb.
- Privé-kliniek in Mobay.
- Publiek ziekenhuis in Mobay
Ik heb gekozen voor de laatste optie. Mijn eigen arts doet daar bevallingen (en het is wel zo fijn een bekend gezicht te zien, lijkt me), de bevalling is gratis (is bij de andere twee opties niet het geval) en als je complicaties hebt word je toch naar dit ziekenhuis gebracht, dus dan kan je er maar beter alvast zijn. Dat scheelt weer. Nadeel is dat er geen pijnbestrijding aanwezig is. Helemaal niets.
Omdat ik in het ziekenhuis ga bevallen en dit mijn eerste kind is, moet ik mij registeren en minstens één consult doen met de arts aldaar. De registratie heb ik overleefd, maar het scheelde niet veel;
De registratie is van 08:00 tot 10:00, maar het werd me aangeraden om vroeg te komen, zodat ik één van de eersten zou zijn. Ik was inmiddels wel bekend met het systeem van lang wachten (altijd, overal). Om 07:00 was ik in het ziekenhuis, al moest ik eerst aan de beveiliging bewijzen dat ik ook echt in het ziekenhuis moest zijn. Iedereen die naar binnen wil, wordt tegengehouden. 'Wat kom je hier doen? Heb je daar een afspraakkaartje voor of een verwijsbrief?' Zo ja, dan mag je doorlopen, maar niet voordat je tas onderzocht is en (voor de mannen) je gefouilleerd bent op wapens.
Na dit gezellig onderonsje loop je naar de betreffende wachtruimte. Er staat een bureau, daarop ligt een steen met daaronder een stapel papiertjes. Je tilt de steen op, legt jouw papiertje bovenop de rest, legt de steen weer terug, en neemt plaats in de wachtruimte.
In de wachtruimte ernaast gaat een zuster (eentje van het ziekenhuis, niet van de kerk) helemaal los. Ze is aan het preken op een manier zoals in Amsterdam de marktkooplui hun waren proberen te slijten. Hoe komt er zoveel decibel uit dat mens? Waarom gebeurt dit? Op dit tijdstip?
Als ze na een half uur klaar is, ben ik opgelucht. Het luide geluid van haar heeft de baby in mij wakker gemaakt, en die heeft mij vervolgens zo vroeg op de dag al flink in elkaar getrapt. Ze loopt langs met folders over Jezus. Op dit moment ben ik te geïntimideerd om het niet aan te nemen. Ik neem de folder en staar ernaar. Hoe laat is het?
Inmiddels lopen er steeds meer zusters rond, allemaal in van die witte jurkjes. Sommigen hebben een riempje om hun middel en een papieren kroontje op hun hoofd. Dan zal dat vast wel een hoofdzuster zijn. Er wordt wat gerommeld met de papiertjes die onder de steen liggen, maar voor de rest gebeurt er nog niets. Rond 08:45 worden we op volgorde naar het bureau geroepen. Ik blij, want dit is snel! Maar helaas. Het enige wat er gebeurt is dat je je zwangerschapsboekje afgeeft en, jawel, op een stapeltje legt. Er gaat een steen bovenop. En dan ga je weer zitten.
Na negenen zitten alle wachtruimtes vol. Zoveel mensen, zoveel zusters, maar er gebeurt zo weinig. Ondertussen begint er een zuster (eentje van de kerk, niet van het ziekenhuis) ons toe te spreken over dat we niet verloren zijn, medische wonderen en weet ik het. Deze praat gelukkig niet zo hard, dus ik kan haar negeren.
Om 9:30 worden alle 'zwangere moeders' naar voren geroepen en naar een halletje gebracht. Daar zijn niet genoeg zitplaatsen. We worden door een zuster (van het ziekenhuis) toegesproken alsof we een schoolklas zijn die zich heeft misdragen. Ze vertelt ons wat we de volgende keer moeten doen als we hier komen. Wat? Moet ik hier nog een keer heen? Aan de vrolijke reacties is te zien dat ik niet de enige ben die dit denkt. Ze legt uit hoe we een afspraak maken. Aan de zijkant van de wachtruimtes zijn vier hokjes die je ook in belhuizen ziet. Je gaat één van die hokjes in, spreekt met een loket-mevrouw, en voila, je hebt een afspraak. Denk nou niet dat een afspraak wachten voorkomt. Alle afspraken worden om 08:30 gezet, en wie het eerst komt, eerst maalt (de steen met de briefjes).
Ze zegt ons ook dat we een monster van onze ochtend-urine mee moeten nemen, en zegt streng dat we dit moeten doen vóórdat we iets eten of drinken. Ook moeten we zorgen voor een bloeddonor voor het geval we een transfusie nodig hebben. Wablief? Na dit verhaal mogen we weer terug de wachtruimte in, om verder te gaan met wachten.
Er gebeurt nog steeds vrij weinig, maar gelukkig heb ik nu wat te doen. Ik zit mezelf op te vreten over het feit dat mij zojuist verteld is om maar even een bloeddonor te hosselen. Dit is op zoveel niveaus fout. Waarom vertellen ze dit nu pas? Over tweeënhalf weken ben ik uitgerekend. Dat is niet genoeg tijd om te testen of de nieuwe donor wel schoon is. En als ze dit aan het begin, op mijn allereerste consult hadden gezegd, had ik nog langzaamaan bloed voor mezelf weg kunnen zetten. Verder is het extreem zeldzaam dat er een transfusie nodig is bij een bevalling. Mijn bloeddruk is zo laag dat het wel heel erg mis moet gaan, mocht ik zoveel bloed verliezen. En wat is er gebeurd met het infuus met zouten? Gaan jullie meteen met bloed lopen gooien?
Het is inmiddels na 10en en er gebeurt nog steeds niets. Ik begin het nu wel zat te worden. Dan, eindelijk, om 10:50 worden we weer naar voren geroepen, maar de volgorde klopt niet meer. Nu maakt dat niet zoveel uit, want het enige wat gebeurt is dat je je zwangerschapsboekje terugkrijgt en ze je vertellen om een afspraak te maken in de belhuishokjes.
Dus dan ga je maar naar de belhuishokjes, in de rij. Lekker blijven wachten.
Wanneer het mijn beurt is, ga ik naar binnen. Omdat ik een nieuwe patiënt ben, moet ik in het systeem gezet worden. Ik moet en zal ervoor zorgen dat mijn naam correct in het systeem staat, anders ben ik straks de sigaar met een foute geboorteakte. Goed voorbereid heb ik mijn paspoort, rijbewijs en verzekeringskaart mee. Het mocht niet baten, drie voorbeelden waren niet genoeg. Ik heb de loketmevrouw vier keer moeten verbeteren.
'Nee, het is niet Straaten, maar van Straaten'
- Is het je meisjesnaam?
'Het is mijn achternaam. Die twee woorden. Met een spatie ertussen'
- Oh. Is het je middle name?
'Ik heb geen middle name. Alleen een voornaam en een achternaam'
*ze kijkt me met lege ogen aan*
'Kijk, *ik wijs op mijn naam* dit van en dit Straaten is samen mijn achternaam'
- Oh.
*ze kijkt me aan alsof ik gek ben, maar schrijft vervolgens Van Straaten. Met die hoofdletter die er niet hoort. Maar ik besluit dat maar zo te laten.*
- Wat is je vaders naam en moeders naam?
'Heb je pen en papier voor me? Want anders gaat dit niet werken.'
Als ze vervolgens vraagt om de naam van de vader, denk ik 'Hah, dit gaat lukken, het is een naam van hier! En een hele makkelijke achternaam!' Maar nog gaat het met enige moeite. Ook zijn naam heb ik moeten opschrijven.
Ze geeft me het afspraakkaartje en zegt dat ik vrijdag de 13e hier moet zijn. Blijkbaar mag ik zelf geen datum kiezen. Ik ben allang blij dat ik klaar ben, voor vandaag. Om 11:15 loop ik het ziekenhuis uit.
Ergens hoop ik dat ik beval vóórdat ik terug moet voor die afspraak. Want ik heb het gevoel dat dat helemaal een dagbesteding wordt waarin NIETS zal gebeuren.
