Reflecteren is ook presteren

Misschien wordt dit stiekem toch een tweewekelijks-maandblad. Naarmate het vertrek dichterbij komt wordt alles intenser. Het is prettig om dat iets vaker te ventileren.

Het is alweer bijna april. Nog drie maanden en een beetje en ik ben weg. Toen ik in september kenbaar maakte dat ik wilde emigreren in juli 2013, was een veelgehoorde reactie dat het nog zo ver weg is. Nu begint te tijd te tikken en te dringen.
Tussen het afstuderen en werken door (een werkweek van 50-60 uur) ben ik ook bezig om het verhuizen in goede banen te leiden. Het is verbazingwekkend hoeveel tegenstand je te verduren krijgt. Het mooiste zijn wel ambassades. Ik dacht dat zij de rots in de branding waren, maar ze kunnen toch niet zoveel. Ze kunnen wel heel goed doorverwijzen, dat gaat als volgt:
De Mexicaanse ambassade hier verwijst naar de Nederlandse ambassade aldaar, en vice versa. Het maakt niets uit als je zegt dat je al bent doorverwezen; ze wijzen gewoon terug. Ambassades zijn blijkbaar gewoon paspoortloketten op afstand die af en toe feestjes geven.

Hoewel ik er honderd procent zeker van ben dat ik wegga uit Nederland en mijn geluk ga zoeken in Mexico, ga ik toch malen over allerlei zaken. De melancholieke buien zijn niet van de lucht; ik denk vaak terug aan dingen die ik beleefd heb. Deze dingen lijken zo alledaags, simpel en klein, maar ze beginnen steeds belangrijker voor mij te worden. 'Even langsgaan' mondt vaak uit in prachtige verhalen die eindigen met Je had erbij moeten zijn. Dat gaat veranderen. Tuurlijk, men komt langs, en er zijn veel manieren om in contact te blijven. Maar het zal niet hetzelfde zijn.

De tijd die ik doorbreng met vrienden besteed ik aan eten en koffie drinken, vergezeld met slappe verhalen. Eerst gaat het nog over iets serieus, zoals studeren en hoe dat gaat. De conclusie is vrijwel altijd dat het een stressvolle bedoening is en dat we er nooit aan hadden moeten beginnen. Dan gaat het eventjes over Mexico, en vervolgens is het eind zoek. Flauwe grapjes, slechte ideeën en toekomstplannen die nooit uit zullen komen, maar wel fantastisch zijn om te bedenken. Maar het gaat er ook over hoe fijn het is om weg te gaan. Want, laten we eerlijk wezen, sommige dingen zal ik missen als kiespijn.
Het klimaat zal ik niet missen, het OV kan me gestolen worden, de normen en waarden mag je houden en TV kijk ik bijna niet.
Over TV gesproken, wanneer ik het nummer Hello, goodbye hoor, zie ik het al voor me hoe ik in dat gelijknamige TVprogramma kom. Een beetje schutterig met mijn oranje backpack en afgetrapte slippers. Ik kan het niet helpen. Ik hoop maar dat Joris een dagje vrij heeft op de dag dat ik vertrek.

Er zijn ook dingen die ik wel ga missen. Zoals de kneuterigheid rond Sinterklaas en snertweer met Kerst. Dit nekte mij al tijdens mijn stageperiode, en zal ook nu weer zwaar worden. Bij deze het verzoek of men chocoladeletters en pepernoten wil opsturen. En kazige kerstkaarten.

Financieren is ook presteren

Klinkt minder lekker dan 'emigreren is ook presteren', maar op papier (scherm) ziet het er nog wel ok uit. 

Vroeger, in de tijd van guldens en gezelligheid, had ik een rekening bij de Postbank. Als je iets wilde regelen, moest je in alle vroegte naar het postkantoor, waar op de een of andere manier altijd al een rij voor stond. Wanneer het postkantoor eenmaal geopend was, was het een ware race, met nette onbeschoftheid, naar de nummertjesautomaat. Vervolgens kon je minstens tien minuten wachten, maar gemiddeld stond je alsnog een half uur naar de wenskaarten te staren om je tijd te verdoen. Als je dan eenmaal geholpen was, werd het bezoek afgesloten met de vraag ‘Wilt u ook misschien nog een velletje postzegels?’ Heerlijk.

De Postbank is helaas niet meer, hij is opgegeten door de ING. En ook de postkantoren verdwenen.

Ik ga verhuizen (laten we het emigreren maar zo noemen) en bij een verhuizing moet je dingen gaan regelen met betrekking tot je financiën. Normaal staat je geld maar te staan, je geeft wat uit, ontvangt ook nog wel eens wat, maar dat is het dan ook wel. Wanneer je verhuist, blijkt je geld ook andere dingen te kunnen of moeten doen.
Dus, met frisse moed op de maandagochtend naar de ING in IJmuiden City, samen met mijn moeder, die voor mijn rekening gemachtigd is. Dit was handig vanwege eerder buitenland-avonturen, en we hebben het nooit ongedaan gemaakt.

Bij de aanvraag van de lening voor mijn stage ben ik indertijd zeer vriendelijk geholpen bij de ING. Naïef als ik ben verwachtte ik hetzelfde als toen. Maar helaas.

Het was niet druk. Bij de Kas stond een dame... of meisje? Volgens mij is ze jonger dan ik, maar wel erg oud vanbinnen. Toen ze zag dat wij aan het wachten waren op de Infobalie, kwam ze achter haar Kas vandaan en vroeg of ze ons kon helpen. Ik legde uit dat ik ging emigreren, en dus wat dingen moest regelen. Ze zei dat ze ons daarbij niet kon helpen, dat we moesten wachten tot we aan de beurt waren bij de Infobalie. Ze vroeg, met geforceerde interesse, waar ik heenging en wat ik ging doen. Haar reactie op mijn plannen: ‘O dat kan ook, maar de meeste mensen gaan naar het buitenland om in huizen beleggen, je weet wel, vastgoed'. Een korte stilte. 'Maar ja, je kan er natuurlijk ook andere dingen doen he. Daar moest ik vroeger om lachen, om idealistische mensen’. Ah, de heerlijke neerbuigendheid op de maandagmorgen!

Inmiddels was de meneer (Jongen? Ook oud vanbinnen) bereid om ons te helpen. Wederom legde ik kort uit wat mijn plannen waren. Hij was wel behulpzaam, maar ik had er een beetje een nare smaak bij. Uitingen als: 'Ja, je saldo… het is niet zoveel he?' en  'Natuurbehoud? Wat moet ik me daarbij voorstellen?' vond ik eigenlijk wat teveel van het goede, maar soit.
Mijn rekening is klaar voor het avontuur. Mijn pinpas verloopt begin volgend jaar, dus leek het mij een goede zet om nu alvast een nieuwe aan te vragen. De baliemeneer heeft die voor mij aangevraagd. 'Blijft mijn afbeelding op mijn pas behouden?' Die zou erop blijven. Op donderdag lag een een nieuwe pinpas op de deurmat. Zo oranje als maar kan. Mijn plaatje is er afgewaaid.

Dan hebben we ook nog de Belastingdienst. Ik vrees met grote vrees.
Wat veel mensen willen, ga ik doen; mijn abonnement opzeggen. Dat schijnt niet zomaar te gaan. Nou ja, het uitschrijven is niet zo'n probleem, maar het gerucht gaat dat je wordt nageplozen, ondersteboven binnenstebuiten gekeerd, geïnspecteerd en misschien zelfs ondervraagd wordt. Dit alles niet alleen omdat je emigreert, maar omdat je de EU verlaat en op een andere continent gaat bivakkeren. Ontraceerbaar, ongrijpbaar. Nu heb ik financieel gezien niets op mijn geweten, en stelt mijn saldo toch niet zoveel voor (Bron: ING-baliemeneer) maar ik word hier toch wel een beetje zenuwachtig van.

Gelukkig bestaan hier hulptroepen voor; financieel adviseurs.
De adviseuse wist mij te vertellen dat ik voor 2013 mag kiezen in welk land ik aangifte ga doen; het hoeft niet in beide landen. Omdat ik nu meer afdraag dan ik verdien, is het verstandig om volgend jaar nog in Nederland aangifte te doen, en het jaar daarna pas in Mexico. Hoe het belastinggebeuren daar in zijn werk gaat, heb ik hopelijk tegen die tijd uitgezocht. 

Over de IB-groep/DUO durf ik het nog niet te hebben. Dat is voor later zorg, om precies te zijn twee jaar na mijn afstuderen. Ik stuur ze wel een kaartje tegen die tijd.