Hoewel ik van plan ben eerst vakantie te houden en te reizen, ben ik toch ook al aan het solliciteren. Voor zover er functies beschikbaar zijn via internet. Meestal gaat het rekruteren met posters, flyers of via-via. Maar op dit moment kan ik daar nog niet zoveel mee, gezien ik nog hier in het landje onder zeeniveau zit.
Nu alvast solliciteren heeft als voordeel dat ik alvast een beetje kan oefenen voor als ik straks echt, in real life, mezelf moet aanprijzen. Dan kan ik mijn Spaans en Engels niet meer laten controleren door anderen. Het zal je maar gebeuren, dan sta je daar met je goede bedoelingen, motivatie en intenties, en dan kom je niet uit je woorden. Ja, want hoe zeg ik nou in het Spaans dat ik hier al ervaring mee heb? Of dat ik wil doorleren? Dat ik het niet erg vind om onregelmatig te werken? Veel succes, met je bek vol tanden, zoekend naar de werkwoorden die je niet kent.
Tussen twee fases zitten is een beetje vreemd. Het voelt zo loos. Je hebt t idee dat je bijna klaar bent, maar eigenlijk ben je dat nog lang niet. Je moet nog maar een paar dingen doen, maar toch is het zoveel.
In IJmuiden wonen is normaliter erg goed voor je studie; er is immers niets te doen. Niets zo treurig als een kustplaats in de winter. Nu de zomer langzaamaan eraan komt en het weer mooier wordt, is in een slapend kustdorp wonen ineens niet meer zo goed voor je studie. Het strand is namelijk maar 10 minuten fietsen hiervandaan. Discipline is een must, ik moet mezelf streng toespreken. Geef er niet aan toe!
De situatie is een beetje te vergelijken met dat je aan een tafel zit die vol staat met heerlijk eten zit en dat je moet wachten tot iedereen is aangeschoven. En dat duuuuuuuurt maar.
¿Que haces?
Er zijn nog allerlei dingen die ik wil doen voordat ik vertrek. Toen de abdicatie bekend werd, stond de troonwisseling al snel op het lijstje. Ik heb niet zo gek veel met het koningshuis, maar ik wilde toch naar Amsterdam, op de Dam staan, juichen en het volkslied zingen. Er zijn genoeg evenementen waarbij het volkslied voorbijschuift, maar dit vond ik toch wel wat meer allure hebben.
Zo gezegd, zo gedaan: op naar Amsterdam. Het was mij aan alle kanten afgeraden om te gaan, maar daar heb ik niet naar geluisterd (daar schijn ik wel vaker last van te hebben). Ik hoopte maar dat ik op de Dam zou kunnen komen, en ik geen encounter met agressievelingen zou hebben. Op goed geluk dus.
De sfeer zat er goed in, hoewel de tijd maar langzaam verstreek. Je staat daar maar wat te wachten, dus raak je aan de praat met allerlei types: Argentijnse uitwisselingsstudenten, Leidse huisvrouwen, gepensioneerden uit Castricum, corpsballen en feestgangers die zó uit de koninginnennacht kwamen.
De plaatselijke trompetspeler heeft ons regelmatig het Wilhelmus laten oefenen, maar naar een keer of zes was het wel mooi geweest. Om ons bezig te houden werden er beelden van de Dam getoond. Hee, maar daar staan wij! Woooohoooohoooo!
Uiteindelijk was het moment daar, het document zou getekend worden. Zodra Beatrix een woord sprak, of nog niet eens, barstte het gejuich los. Het was mooi om te zien dat zij daardoor geraakt was. Later, bij de balkonscène kwam ze niet over het geschreeuw 'Bea bedankt!' heen. Na de toespraak en nog meer gejuich was het dan tijd voor, jawel, nogmaals het volkslied. Ik had alles gekregen waarvoor ik gekomen was. Mijn nieuw verworven vrienden, die ik na deze dag nooit meer zal zien, lieten de oranjebitter vloeien.
Ik ben blij dat ik vóór mijn emigratie zo'n gevoel van saamhorigheid en vaderlandsliefde heb mogen voelen. Ik ga nog steeds weg, maar misschien ga ik behalve mijn familie en vrienden toch ook Nederland een klein beetje missen.
---
Van het liedje van deze blog is wat te leren. Over het algemeen kan je middenin een nummer prima Eso! en Viva Mexico! roepen, en is er niets aan de hand. Maar deze timing is... niet helemaal soepel.
Verder. Ach. Zingen blijkt een kunst.
Desalniettemin is dit wel echt een juweeltje. Zo slecht dat het weer goed is :)
