Dit is het achtste bericht van mijn blog. De volgende paar berichten worden nog in Nederland geschreven, maar daarna van een nog onbekende locatie in Mexico. Dan begint het avontuur. Ik wil er eigenlijk nog niet over nadenken, maar toch kijk ik ernaar uit. Sinds ik heb besloten om te vertrekken heb ik last van dit soort dubbele gevoelens en hoe dichterbij het komt, des te sterker het wordt.
Me vale madre
Als je via Google op zoek gaat naar emigratie en wat je moet doen, dan kom je lijstjes tegen die eigenlijk hetzelfde zijn als bij een nationale verhuizing, alleen worden de woorden 'douane' en 'visa' er ook in genoemd. Soms voegt een grapjas er nog aan toe 'neem contact op met *overheidsinstatie*.'
Haha. Nee.
Doe het niet, dat is mijn grootste advies: blijf weg van de overheid. Schrijf je uit vlak voor vertrek en zorg dat je belastingzaken op orde zijn, maar laat het daarbij. Ik heb zoveel kastjes en muren gezien dat ik de grootste leverancier van de IKEA ben.
Af en toe probeer ik het nog wel en stel ik een simpele vraag aan de overheid. Als ik al antwoord krijg, moet ik eerst fronzen, dan lachen en vervolgens schud ik mijn hoofd. Ay wey, me vale madre, pinche gobierno. Me voy.
Sí, me voy
Niet alleen de praktische zaken blijken af en toe flink lastig te zijn, ook emotioneel is het zwaar. Het vervelendste is de hoeveelheid onbegrip die ik te verduren krijg. In het begin trok ik dit mij heel erg aan, maar ik heb geprobeerd het los te laten. Dit lukt de ene keer beter dan de andere.
Soms voelt het net alsof je iemand hebt verteld dat je euthanasie gaat plegen, zo wordt er op je besluit gereageerd. En dan voel ik me schuldig. Wat doe ik diegene aan met het feit dat ik wegga? flitst er dan door mijn hoofd. Dan volgt de wedervraag: Wat doe ik mezelf aan als ik zou blijven? Dat antwoord is duidelijk. Dan sterf ik langzaam van binnen en leef ik een leven vol van spijt. Ik had moeten gaan. Zo wil ik niet leven, verbitterd om het avontuur wat ik nooit ben aangegaan. Je kan beter spijt hebben van dingen die je wel hebt gedaan, dan kansen die je hebt laten liggen.
Het besef dat ik mijn vaderland verlaat komt steeds meer. Niet dat ik zo sterk verbonden ben met Nederland an sich, maar ik verlaat mijn geboortegrond, geef mijn moedertaal op en laat mijn cultuur achter mij.
Toen ik zes maanden achtereen in Mexico was, was mijn Nederlands verslechterd; ik had het immers een half jaar niet gebruikt. Was het nou 'de' of 'het'? Moest hier een 'd' of een 't' achter? Hoe zeg je dit ook alweer in het Nederlands? Om over zinsvolgorde nog maar te zwijgen... Het was een zooitje. Terug op eigen bodem was het wennen. De eerste paar weken gaf ik regelmatig antwoord in het Engels zonder dat ik het doorhad. Mijn verworven Spaanse taalkennis uitte zich in stop- en scheldwoorden.
Hoe zal dat zijn als ik, op zijn vroegst, over vijf jaar weer eens of visite kom?
Regelen
Behalve dat ik teveel denk aan het emigreren, ben ik er zowaar ook dingen voor aan het regelen. Het afstuderen (jaja); Zaterdag was mijn kind geboren, meer dan 13000 woorden schoon aan de haak. Vandaag heb ik m officieel ingeleverd voor beoordeling. Spannend!
Verder moet ik nog het reflectieverslag maken (lukt wel) en een artikel schrijven. Dat artikel kan nog wel eens een probleem worden. Inspiratie is nul. Het moet bij mijn verslag passen, maar mag er geen samenvatting van zijn, ik moet dus een obscuur zijstraatje gaan beschrijven. Maar over wat? Waar kan ik nou een artikel omheen breien?
Vandaag heb ik mijn vaccinaties gescoord. Er was slechts één sessie voor nodig; mijn immuunsysteem is er klaar voor. Dat is mooi, want ik dacht dat ik weer drie maal rabiës moest halen. Gelukkig was een booster genoeg en was ik ook nog op tijd voor de hepatitis AB3.
De vaccinatiemevrouw wist mij te vertellen dat ik de volgende booster gewoon in Mexico kan halen over twee jaar. 'Daar spuiten ze wel het hele flesje in', zei ze grijnzend. Hoe erg kan dat zijn? Ik heb het Mexicaanse ziekenhuis overleefd, terwijl ik na mijn behandeling meer infuus-vloeistof en antibiotica in mijn aderen had dan bloed. Ze prikken ze daar nog in je bil. Met hele lange naalden.
Ook mijn mobiele abonnement is opgezegd. Vanaf september, want een marge is fijn. Verder kan ik nog niet zoveel meer regelen, totdat de laatste twee weken aanbreken.
Afscheidsfeest
Bij een afscheid hoort een feest. Op 14 juni vindt het festijn plaats; Nederland en Mexico komen samen, het beste en het slechtste van beide zal voorbij komen.
Beantwoord de FB invite, por fa, of laat via andere kanalen weten dat je mee komt feesten :)
Het muziekje van deze keer is het beste te beschrijven als buschauffeur-muziek. Als je ooit tussen twee steden in Mexico de 2e of 3e klas bus neemt, zit je een paar uur in dit soort muziek.
Guilty pleasure? Yea. De overdaad aan tuba en trompetten.. man.
Nog beter dan alleen het liedje is de clip erbij. Met de cowboyhoed, outfits en hupsende dansjes van de band terwijl ze op een rijtje staan. Oh. Heerlijk.
