Voor vertrek schreef ik mij netjes uit bij de gemeente Velsen, waar ik toen woonde. Ik wist alleen nog mijn precieze adres niet. Stad en land is ook prima, werd mij verteld. Nou, mooi, Montego Bay, Jamaica. Dat was makkelijk, fijn dat het geregeld was.
Maar toen. De zomer was voorbij, ik woonde al meer dan een half jaar in Jamaica, het was zo rond februari. Ik dacht dat het een goed plan was om lekker vroeg mijn Belastingaangifte te doen, ik had drie baantjes tegelijk gehad en mij vijf slagen in de rondte gewerkt, dus zou ik een mooi viercijferig bedrag terugkrijgen. Ze zouden mij vast extra willen checken, dus geef ik ze die extra tijd. Mei kwam eraan. Mei was voorbij. Helemaal niets gehoord van de Belastingdienst. Niet hier, niet op mijn postadres (wat tevens mijn laatste woonadres was) in Nederland. Vreemd.
Mijn moeder belde naar de Belestingtelefoon. Zij had zelf al zoveel gedoe gehad met deze fantastisch instantie dat ze het nummer niet eens hoefde op te zoeken. Ze vertelde mij het nieuws Ze hebben geen adres van je, dus hebben ze niet eens naar je aangifte gekeken.
WAT.
De scheldpartij zal ik achterwege laten. Wat voelde ik me belazerd! Als zij geld van je willen, staan ze dezelfde dag nog op de stoep, adres of geen adres.
Maargoed. Ik moest dus mijn adres doorgeven. Heeee, Belastingsdienst. Dit is mijn adres. Succes met die aangifte en geef me mn geld. Helaas, u kan uw adres niet bij ons aangeven. Dit moet via de officiële weg. Wat die officiële weg is, zeggen ze dan niet. Het antwoord was iets in de trant van Niet bij ons. Het lijkt de kleuterschool wel.
Wat doe je als je in het buitenland zit? Op naar het Consulaat. Nu zit dat aan de andere kant van het eiland, maar gelukkig kan je bellen en mailen. Dat ze de telefoon nooit opnemen, en nooit op berichtjes antwoorden is een detail.
Dat werkt dus niet.
Op naar het ministerie van BuZa. Hier wordt de telefoon wél opgenomen, door een vrouw met zeer rokerige stem. Nadat de situatie is uitgelegd, komt de volgende verklaring Ja, ik weet het ook niet. Misschien is het consulaat er wel niet meer. Hmmm. Betalen jullie die mensen niet elke maand? En mijn antwoord op de vraag: waar kan ik de info krijgen die ik nodig heb; Weet ik niet. Probeer de ambassade in Cuba.
Daar was ik al bang voor. Niets mis met Cuba, maar je betaalt zo ongeveer een goudstuk per minuut om daarheen te bellen. Het is negen(!) keer goedkoper om naar Nederland te bellen.
Op naar Cuba. De ambassade heeft twee nummers. De eerste blijft maar overgaan, en de tweede speelt muziek. Met een beetje geluk gaat de muziek over in een Spaanse begroeting. De ambassade wist het antwoord ook niet, maar wist dan wel 'iemand' die het wel weet. Ik kreeg een telefoonnummer, en daar zou ik mijn antwoord kunnen krijgen. Welke instantie is dit? Dat is María. Zij weet het wel.Op naar María. Zij wist het antwoord een beetje, maar verwees mij stiekem gewoon door naar de overheid in Nederland. Of het consulaat in Kingston, of ik dat al geprobeerd had? Ja, María, dat heb ik al geprobeerd.
Op dit moment was ik het al helemaal zat. Je kent vast wel het verhaal van Otje (of eigenlijk haar vader Tos) die zijn papieren kwijt is en dus niets meer kan, behalve doelloos rondtrekken, de overheid vermijden, en de boel kort en klein slaan zodra het woord 'papieren' valt. Ik snap nu heel goed hoe deze man zich voelt.
Op naar Nederlandse instanties. De gemeente Velsen. Zij kunnen mij ook niet helpen, maar probeer het Registratie voor Niet-Ingezeten in Alkmaar eens. Na wat zoeken lijkt me dit vooral een instantie voor Polen die minder dan vier maanden tegels komen zetten in Nederland en zich moeten melden omdat ze belasting moeten afdragen. Maar, ergens, verstopt, staat de tekst Of voor Nederlanders die in het buitenland van hun pensioen genieten. Nou van ik niet echt in deze categorie, maar vooruit. Het RNI dus. Maar waar kan ik me inschrijven? Kom maar langs bij het loket. Zucht.
Mijn geboortegemeente, Amsterdam, heeft zo'n loket. Dus heb ik met hunnie contact opgenomen.
Tot zover heb ik nog niets van ze vernomen..
