Tijdens mijn zwangerschap werd mij al vaak de vraag gesteld door verschillende rangen van het medisch personeel 'Hoe ga je je kind voeden?' Dit was niet een gewone, onschuldige vraag. Er is namelijk een goed en fout antwoord. Het leek wel een test. Zou ik het goede antwoord geven? Iedere keer als de vraag gesteld werd, werd ik al verwijtend en licht afkeurend aangekeken. Alsof men ervan uitging dat ik het foute antwoord zou geven.
Er is hier namelijk flinke propaganda (ik heb er geen ander woord voor) gaande over borstvoeding. Kort samengevat heeft het de sfeer dat je een slechte moeder bent die niet van dr kind houdt als je geen borstvoeding geeft.
Borstvoeding is goed, gratis, het beste enz. Dit gaat samen met een aantal lijstjes die als posters aan de muur hangen: B is voor Best feeding, R is for Ready anytime, E is for Easy access.. u kent het wel. Het bruiloft-alfabet, maar dan anders. Ook is er een fantastische poster waarop een vrouw, die duidelijk ooit meer vet op dr lijf had, een kind, wat ongeveer een jaar oud lijkt, in haar armen heeft dat bij haar aan de borst ligt. Dit kind, wat meer vet heeft dan zn moeder, heeft haar duidelijk leeggezogen. Om het geheel af te maken, staat achter de vrouw een vent, vast de vader. Hij heeft haar schouders vast en staat als een gluiperd mee te kijken hoe het kind bij haar drinkt. Ja. Zeer uitnodigend.
Bij de bezoeken aan het ziekenhuis ging het qua voeding niet over de opties die er zijn, maar over welke je moet nemen. Als je het kleinste beetje neigt naar flesvoeding, krijg je de toorn van de strenge zuster over je heen en mag je jezelf gaan verdedigen waarom je dan geen borstvoeding gaat geven.
Ok, ik negeer die suffe posters en geef het borstvoeden een kans. Want het is wel makkelijk, je hebt altijd voeding voor je baby bij je.
Het is heel jammer dat het overal gepromoot, maar nergens uitgelegd wordt; Na de bevalling kreeg ik mijn kind in mijn handen gedrukt, met de woorden 'Ga maar borstvoeden' en dat was het dan. Hoe werkt dit? Wat moet ik doen? Voordat ik kon vragen hoe het moest, was de zuster al verdwenen. Te druk bezig met andere zaken.
Op de zaal in het ziekenhuis was het al niet veel beter. Iedereen bemoeide zich overal mee. 'Nee, je houdt je kind niet zo vast, maar zo.' Volgende persoon 'Nee, je moet hem zo vasthouden.' Weer een ander 'Is dit je eerste kind ofzo?' Heel fijn en bemoedigend. Toen ik bij een van de zusters aangaf dat het niet zo lekker ging en of ze me kon helpen, zei ze schertsend 'Formula.' Steek die maar in je zak. Je wil het graag doen, maar het lukt niet zo goed, en dan krijg je dit. Maar misschien had ik ook gewoon niets moeten verwachten van een ziekenhuis waar je je eigen wc-papier en beddengoed mee moet nemen, waar de toiletten (geen zeep en spoel maar door met een emmer) éénmaal daags worden schoongemaakt (op de kraamafdeling? Dat kan écht niet), amper eten krijgt en zelf maar drinken moet regelen.
Met borstvoeding hoort een baby om de twee uur ongeveer een half uur te voeden. Dit betekent dat je twaalf keer per dag voedt.. Maar, als het een half uurtje is, is dat prima te doen, toch?
Tsja, als het eens een halfuurtje zou zijn. Het hele circus duurt minstens een uur, Gemiddeld twee uur, en de uitschieter van zes (!) uur heeft mij doen besluiten dat dit te belachelijk voor woorden is en gewoon niet werkt. Het trekt mij leeg en ik slaap bijna niet. De kleine man blijft honger houden; hij krijgt geen voldoening. En tussendoor iets eten, douchen of schoonmaken is een hele opgave. Als ik de kleine wakker zie worden, denk ik bij mezelf 'Oh, nee, daar gaan we weer.' Dat is gewoon niet goed. Het is een heerlijk ventje wat niet moeilijk is. De band die je schijnt te krijgen van borstvoeding is in dit geval niet echt positief. Daar wil ik van af.
Ik ben overgestapt op flesvoeding, en het gaat goed. De kleine man drinkt lekker, slaapt goed en groeit goed. Daarnaast hebben we nu ook tijd om te spelen en te knuffelen, wat in mijn ogen net zo belangrijk is als goede voeding en schone billen.
Het eerste bezoek bij de lokale kliniek (een soort van betonnen hutje waar geiten omheen lopen), zes dagen na geboorte, had weer die gezellige sfeer. Ik gaf toen nog borstvoeding. De eerste zin die bij het consult tegen mij gezegd wordt; 'Je geeft toch wel borstvoeding?'
Het tweede bezoek, met zes weken, was weer een ware sketch. Uiteraard was het weer veel wachten (we hadden nummer 9, en hebben van een ander nummer 3 overgekocht. Ik had geen zin daar de hele dag te zitten),
We, alle ouders met zes-weken-kindjes, werden toegesproken over voeding. Borstvoeding. En dat het t beste is en schande als je je kind wat anders geeft dan dat!
Tijdens dit gepreek kreeg de kleine man honger. Ik zat helemaal vooraan, onder de neus van de voedingvrouw. Uiteraard kent zij de hongersignalen van een baby, en ze leek te verwachten dat ik hem zou aanleggen aan mijn borst. Ik rommel wat in mijn tas, en haal er een fles water, leeg drinkflesje, en blik formula uit. Haar ogen leken bliksem te schieten, en ik kon voelen dat alle ogen in de wachtruimte op mij gericht waren. Zij gaat verder over de fantastisch-heid van borstvoeding, en dat je het vooral nooit moet opgeven! Ik maak kalm het flesje klaar en geef dit aan mijn kleine man, die al vol verwachting, blij kirrend, klaar zit in mijn armen. Hij herkent de geluiden namelijk. HAP! Hij pakt het flesje aan en begint er gelukzalig aan te drinken. De ogen blijven op mij gericht, maar het boeit mij niet zoveel. 'Kijk maar goed hoe het ook kan', denk ik bij mezelf. Alsof men gedachten kan lezen; nog geen 10 minuten later zijn er ineens meer flesjes. Is iedereen dan zo bang voor deze voedingterreur? Bang voor wat mensen over je zeggen en wat ze van je denken?
Daarna ging het over voeding met zes maanden. Babies mogen dan vast voedsel proeven (kleine beetjes eten en drinken). De voedingvrouw 'Verwacht niet dat je kindje meteen 4 oz opkan. Het zullen eerder twee theelepels zijn want de maag is nog zo klein' terwijl mijn kleine man heerlijk 5 oz wegtrekt vlak voor haar neus.
De Caraïbische schijf van vijf werd uitgelegd. Blijkbaar mag ik mijn kindje wel koolhydraten met dierproducten of peulvruchten geven, maar niet met groente. Het was niet duidelijk waarom. Dit is een heel vreemd statement als je komt uit een cultuur van aardappels met groente.
De zuster bij wie je op consult komt, gaat het met jou over family planning hebben, met andere woorden, maak niet te snel nog een baby. 'Het erover hebben' is blijkbaar nogal ruim op te vatten. Ze rommelt wat in haar bureaula, geeft me een vijftal condooms een één strip van de pil. En dat is het. Laat het nou precies de pil zijn waar ik niet zo goed tegen kan, omdat er teveel hormonen in zitten. Ik gaf dat aan, en nu mag ik dus mooi zelf iets regelen.
