Emigreren. Ik voelde mij al langere tijd niet thuis in Nederland en riep dat ik weg wilde. Als mij dan werd gevraagd waarheen, was het antwoord 'Gewoon, weg.' Nu heeft mijn migratiedrang toch wel wat vastere vormen aangenomen. Ik heb het land gevonden wat bij mij past;
Voor mijn opleiding moest ik in het derde studiejaar 20 weken stage lopen. Dat kan in Nederland, maar ook in het buitenland. Mijn hersenen gingen ratelen. Buitenland! Jaaa! Doen! Maar waarheen? Tijd om mijn prioriteiten op te stellen. Het lijstje was simpel:
- Goed, warm, klimaat
- Lekker eten
- Redelijk ziekenhuis want je weet nooit. Straks eet ik iets verkeerds
- Toffe natuur. Echte natuur
De eerste gedachte was Afrika. Nu weet ik ook dat Afrika geen land is, maar zo ver was ik nog niet aan het inzoomen. Het klimaat en de natuur zat wel snor. Maar eten? In de media hoor je steeds over hongersnood. En dan kom ik, als bleekscheet die thuis een volle koelkast heeft, daar even lekker alles opeten. Dat zou slecht zijn voor mijn karma, maar het gebrek aan medische zorg gaf de doorslag. Afrika viel af.
Amerika, wederom het continent, dan? Dit begon al ergens op te lijken. Maar welk land zou ik kiezen? Na veel wikken en wegen, menukaarten afstruinen, foto's op Google bekijken, 'oh, shit, hier hebben ze ook al Malaria' en een korte analyse van het gevaar wat een land mij zou bieden, viel de keus op Mexico. Ik was blij met deze beslissing. Mijn omgeving iets minder. 'Zou je dat nou wel doen'. Als ik een cent kreeg iedere keer dat ik dát heb gehoord, dan zou ik bijna twee euro hebben.
Eigenwijs als ik ben toch alles doorgezet. Vaccinaties gescoord, lening bij de bank om alles te betalen (dit doet mij nu pijn, maar het was het waard) en GAAN.
Er ging een hoop mis, maar meer goed. Ik heb daar echt een toptijd gehad. Na deze stageperiode weer terug naar Nederland, en dat viel een partij tegen. Niet alleen omdat het ineens -20°C was (wat trouwens nog nooit in mijn leven is gebeurd, verdorie) en ik van een graad of 35°C kwam, nee, er waren meer dingen mis. Ik voelde me niet meer op mijn plaats.
Na vier maanden thuis te zijn, vertrok ik weer naar Mexico. Ik had een baan voor drie maanden op mijn oude stage-adres. Dit was voor mij de test. Was het nog steeds zo leuk? Hoe is het om er te werken? De uitslag was dat ik liever in Mexico zou blijven. De ochtend dat ik terug zou vliegen overwoog ik om mijn vlucht te 'missen'. Maar ik zou aan het laatste jaar van mijn studie beginnen, en ik wist dat ik er veel spijt van zou krijgen als ik mijn studie niet zou afmaken. En wat is een jaar, een academisch jaar, op een mensenleven? Niet zoveel. Tanden op elkaar, door de zure appel heenbijten, laatste loodjes tillen, enz. Bovendien zou ik ook de gelegenheid hebben om mijn omgeving op de hoogte te stellen van mijn emigratieplannen, en zou ik afscheid kunnen nemen. Met deze gedachte heb ik mezelf het vliegtuig in geluld.
En nu? Het afstudeerjaar is iets over de helft. Ik ben mijn migratie aan het regelen, en daar gaat veel werk in zitten. Wat neem ik mee, wat niet, hoe regel ik mijn financiën wat kost dit, wat kost dat... Iedere keer als ik iets had uitgezocht, kwamen er vijf nieuwe dingen bij die ik moest regelen. Niet alleen mijn emigratie vraagt veel tijd, ook mijn opleiding. Want afstuderen, en daarbij ook faal-vakken van voorgaande jaren halen, is nog best veel werk. Maar ik ben op de goede weg. Als alles gaat zoals gepland, studeer ik 28 juni officieel af, en twee weken later zit ik in het vliegtuig, om niet meer terug te keren.
Wat ook bij emigratie hoort is afscheid. En dat is zwaar. Ik ben erg druk met vanalles, maar ik probeer zoveel mogelijk tijd uit te trekken om leuke dingen met familie en vrienden te doen. En daarbij legio's aan stomme foto's maken. Normaal ben ik er niet zo van, maar ik heb zo'n vermoeden dat ik die foto's heel erg fijn vind als ik 10.000 km verderop woon.
Emigreren is leuk, maar ook zwaar, vooral emotioneel. Ik krijg een hoop negatieve reacties naar mijn hoofd geslingerd, en dat vind ik jammer. Ik voel mij hier niet op mijn plek, en laat alles en iedereen achter om mijn geluk te beproeven. Hoe goed je je ook voorbereidt, het blijft in het diepe springen. Nu kan ik wel zwemmen, maar wat aanmoediging zou wel fijn zijn.
PS het is geen zoetzappig 'Grenzeloos verliefd'-epos of, bijna hilarisch, mislukt 'Ik vertrek'-verhaal.
