Papieren! Papieren!

Het begon allemaal zo mooi. Ik zou emigreren, mijzelf officieel uitschrijven een een gelukkig leven leiden zonder de bemoeienissen en geldgraaierij van de Nederlandsche Overheid. Niets was minder waar.

Voor vertrek schreef ik mij netjes uit bij de gemeente Velsen, waar ik toen woonde. Ik wist alleen nog mijn precieze adres niet. Stad en land is ook prima, werd mij verteld. Nou, mooi, Montego Bay, Jamaica. Dat was makkelijk, fijn dat het geregeld was.
Maar toen. De zomer was voorbij, ik woonde al meer dan een half jaar in Jamaica, het was zo rond februari. Ik dacht dat het een goed plan was om lekker vroeg mijn Belastingaangifte te doen, ik had drie baantjes tegelijk gehad en mij vijf slagen in de rondte gewerkt, dus zou ik een mooi viercijferig bedrag terugkrijgen. Ze zouden mij vast extra willen checken, dus geef ik ze die extra tijd. Mei kwam eraan. Mei was voorbij. Helemaal niets gehoord van de Belastingdienst. Niet hier, niet op mijn postadres (wat tevens mijn laatste woonadres was) in Nederland. Vreemd.
Mijn moeder belde naar de Belestingtelefoon. Zij had zelf al zoveel gedoe gehad met deze fantastisch instantie dat ze het nummer niet eens hoefde op te zoeken. Ze vertelde mij het nieuws Ze hebben geen adres van je, dus hebben ze niet eens naar je aangifte gekeken.
WAT.
De scheldpartij zal ik achterwege laten. Wat voelde ik me belazerd! Als zij geld van je willen, staan ze dezelfde dag nog op de stoep, adres of geen adres.

Maargoed. Ik moest dus mijn adres doorgeven. Heeee, Belastingsdienst. Dit is mijn adres. Succes met die aangifte en geef me mn geld. Helaas, u kan uw adres niet bij ons aangeven. Dit moet via de officiële weg. Wat die officiële weg is, zeggen ze dan niet. Het antwoord was iets in de trant van Niet bij ons. Het lijkt de kleuterschool wel.

Wat doe je als je in het buitenland zit? Op naar het Consulaat. Nu zit dat aan de andere kant van het eiland, maar gelukkig kan je bellen en mailen. Dat ze de telefoon nooit opnemen, en nooit op berichtjes antwoorden is een detail.
Dat werkt dus niet.
Op naar het ministerie van BuZa. Hier wordt de telefoon wél opgenomen, door een vrouw met zeer rokerige stem. Nadat de situatie is uitgelegd, komt de volgende verklaring Ja, ik weet het ook niet. Misschien is het consulaat er wel niet meer. Hmmm. Betalen jullie die mensen niet elke maand? En mijn antwoord op de vraag: waar kan ik de info krijgen die ik nodig heb; Weet ik niet. Probeer de ambassade in Cuba.
Daar was ik al bang voor. Niets mis met Cuba, maar je betaalt zo ongeveer een goudstuk per minuut om daarheen te bellen. Het is negen(!) keer goedkoper om naar Nederland te bellen.
Op naar Cuba. De ambassade heeft twee nummers. De eerste blijft maar overgaan, en de tweede speelt muziek. Met een beetje geluk gaat de muziek over in een Spaanse begroeting. De ambassade wist het antwoord ook niet, maar wist dan wel 'iemand' die het wel weet. Ik kreeg een telefoonnummer, en daar zou ik mijn antwoord kunnen krijgen. Welke instantie is dit? Dat is María. Zij weet het wel.Op naar María. Zij wist het antwoord een beetje, maar verwees mij stiekem gewoon door naar de overheid in Nederland. Of het consulaat in Kingston, of ik dat al geprobeerd had? Ja, María, dat heb ik al geprobeerd. 

Op dit moment was ik het al helemaal zat. Je kent vast wel het verhaal van Otje (of eigenlijk haar vader Tos) die zijn papieren kwijt is en dus niets meer kan, behalve doelloos rondtrekken, de overheid vermijden, en de boel kort en klein slaan zodra het woord 'papieren' valt. Ik snap nu heel goed hoe deze man zich voelt.

Op naar Nederlandse instanties. De gemeente Velsen. Zij kunnen mij ook niet helpen, maar probeer het Registratie voor Niet-Ingezeten in Alkmaar eens. Na wat zoeken lijkt me dit vooral een instantie voor Polen die minder dan vier maanden tegels komen zetten in Nederland en zich moeten melden omdat ze belasting moeten afdragen. Maar, ergens, verstopt, staat de tekst Of voor Nederlanders die in het buitenland van hun pensioen genieten. Nou van ik niet echt in deze categorie, maar vooruit. Het RNI dus. Maar waar kan ik me inschrijven? Kom maar langs bij het loket. Zucht.
Mijn geboortegemeente, Amsterdam, heeft zo'n loket. Dus heb ik met hunnie contact opgenomen.
Tot zover heb ik nog niets van ze vernomen..

De terugblik

Voor mijn vertrek schreef ik nog braaf elke twee weken een blog over het wel en wee van t emigreren, met de intentie om dat te blijven doen na de oversteek. Nou. Volgens mij kan je niet eens meer zeggen dat ik maandelijks wat schrijf. Dat ik voor mijn werk totaal niets met een computer doe, na mijn werkdag het liefst vegeteer en altijd (nou, vooruit, bijna altijd) in zomers weer zit, helpt ook al niet mee.

Maargoed, hier is dan weer een update!
Inmiddels zit ik zeven maanden hier. Misschien is het leuk om eens terug te blikken op wat ik het afgelopen jaar nou eigenlijk heb uitgespookt. En was het een goed idee... of een goede les?

Aan het begin van het jaar was ik nog aan het studeren, mijn laatste jaar. Ik moest van mezelf afstuderen in de zomer die komen zou. Naast het afstuderen was ik erg druk bezig met (te) veel baantjes om geld bij elkaar te schrapen voor het plan wat ik in mijn hoofd had gehaald: emigreren naar Mexico.
Was dat een goed idee? Emigreren? Topidee. Het regelen tijdens je afstuderen? Doe het niet.
Naarmate het jaar vorderde leek mijn plan in duigen te vallen. De beloofde baan in Mexico was aan een ander vergeven, en mijn afstuderen ging op een gegeven moment zo stroef dat ik op het punt stond er maar helemaal maar mee te stoppen en met een geit op een bergtop te gaan leven.
Met opgeven bereik je je dromen nooit; ik werkte me drie slagen in de rondte. Het afstuderen is gelukt, al had het mooier en beter gekund. Mijn strooptocht voor een baan in den verre was succesvol. Minpuntje was dat het in een ander land was dan gepland; ik vertrok naar Jamaica.
Terwijl mijn vliegtuig aan het boarden was, checkte ik voor het laatst nog mijn e-mail. In mijn inbox zat een berichtje dat de tweede versie van mijn scriptie was goedgekeurd. Pak van mijn hart, ik zou écht niet weten hoe ik het afstuderen over had moeten doen. Living on the edge, jwz.

Naast het afstuderen en geregel met allerlei instanties, ben ik ook druk geweest met afscheid nemen. Ik heb daar veel tijd voor uitgetrokken, waardoor andere dingen *ahumafstuderenahum* af en toe een beetje naar de achtergrond verdwenen. Maar dat is een zeer goede keuze geweest, als zeg ik het zelf. Ik ben heel blij dat ik niet gehaast ben vertrokken, ik heb van iedereen fatsoenlijk afscheid kunnen nemen. Mijn emigratieboek sleepte ik overal naar toe. Toegegeven, soms, op zeer cruciale momenten, had ik het ding niet bij me. Maar alles is goedgekomen en er staan mooie verhalen in. Verhalen van thuis, vroeger, nu en de toekomst.

Toen ik net op Jamaica was, had ik het toch wel moeilijk. Ik had mij zó ingesteld op een ander land, dat het bijna als een straf voelde om hier te zijn. Het heeft een tijd geduurd, maar ik heb mijn plek wel gevonden. Of ik deze baan hou weet ik niet, liever zou ik iets doen waarvoor ik opgeleid ben, maar ik zie mezelf wel op Jamaica blijven als ik er een fijnere baan vind. Mocht het allemaal niet lukken en misgaan, dan zie ik wel waar ik naartoe ga. Ik heb geleerd dat plannen niet echt werkt. In grote lijnen moet je weten waar je mee bezig bent, maar een route uitstippelen... dat werkt niet. Omleidingen en uitstapjes hebben mijn leven gevormd zoals het is.

Hoewel ik me prima voel, was kerst toch wel moeilijk. Het voelde eerst niet eens als kerst, voor mijn gevoel komt er nooit een eind aan de zomer. Het weer is altijd hetzelfde, soms iets kouder, soms een beetje regen. Maar dat is het dan wel. Met zon, zee en strand zegt het woord 'december' niet zoveel. In mijn hoofd is het immers eeuwig augustus. Mijn verjaardag was een beetje onwerkelijk, misplaatst. Sinterklaas was er niet, en kerst leek ook niet te bestaan. Totdat je na je werkdag Facebook opent en allerlei kerstdiner-foto's voorbij ziet komen. Ai. Dan hakt het er wel even in.
Oud en nieuw was ook al zoiets misplaatst. Het voelde niet als een jaarwisseling. Misschien heb ik daarvoor toch koude, donkere dagen nodig. Het was wel leuk om oud en nieuw te vieren zoals ze dat hier doen. Mocht je van plan zijn om het ooit hier te vieren... het vuurwerk was nog geen vijf minuten en echt een feest-feest was het niet. Dus daarvoor hoef je het niet te doen.

Wat was 2013 verder nog? Er is veel gebeurd, maar het voelt niet intens. Of niet meer. Ik weet nog wel hoe onwijs ik alles zat was zo in maart, april.

2014 is nog jong, en tot zover heb ik niet te klagen. Er zijn wel wat dingen die mij tegenstaan, zoals de post. Er is geen enkel pakketje aangekomen en slechts een handjevol brieven. Hoe moeilijk is het om een brief te bezorgen aan één van de grootste hotels in Montego Bay?

Wijsheid die ik heb verzameld
- Van elk nummer is een reggae-cover. Zelfs van reggae-nummers.
- Handwas vervangt push-ups. Naar mijn mening.
- Het metrisch systeem van toepassing. Soms. Maar meestal niet. Mijn lakens in inches? Uuuuh...
- De wasserette-machines werken gelukkig met het fool-proof systeem 'cold', 'warm', hot' en' perm'. Geen idee wat de laatste optie is. Ik ben er niet erg happig op om het uit te proberen.
- In cash uitbetaald worden is zeer feestelijk.
- In cash sparen is iets minder feestelijk.
- Zeewater van 28°C is best koud. (Ik kan nooit meer de Noordzee aanraken.)
- Als het weer zo ongeveer altijd hetzelfde is, verstrijkt de tijd niet echt.
- Argentijnen hebben een zwaar spraakgebrek (erger dan ik voorheen had bedacht) en Chilenen praten veuls te snel.