Een week na mijn registratie in het ziekenhuis (zie vorige blog), mocht ik terugkomen op de kliniek. Hoezee. Ik hoopte nog dat ik zou bevallen voordat ik mij moest melden, maar helaas.
Bezoek aan de kliniek, deel 1
Dit kopje geeft al aan dat het hiermee nog niet voorbij was..
Op vrijdag, de 13e, in alle vroegte naar het ziekenhuis. Want ookal heb je een afspraak, wie het eerst komt, eerst maalt. Ik besloot om nóg vroeger te gaan dan de vorige keer, want er waren toen al best een aantal mensen voor mij. De wekker ging om 05:00, om 05:30 reden we weg, en zo rond 06:00 waren we er. Er stond verdorie al een rij voor de ingang. Ik sloot netjes achteraan. De vrouw voor mij vroeg wat voor briefje ik had. Ik liet mijn afsprakenkaartje zien. 'Oh, maar dan hoef je niet in de rij, je kan naar voren lopen en naar binnen.' De logica ontging mij, maar ik vond het prima. Langs de strenge beveiliging, zowel mijn kleding als bagage voldeed aan de eisen, dus mocht ik naar binnen.
Ik was niet de eerste, er zat al een andere hoogzwangere vrouw. Zij was er om te registeren, dus was ik toch de eerste die op afspraak kwam. Ik legde mijn afsprakenkaartje op het bureau, de steen er bovenop, en het wachten begon.
Zo rond zevenen kwamen de eerste zusters het ziekenhuis in, de wachtruimtes begonnen ook al best vol te raken, maar niet zo vol als de eerste keer dat ik er was. Misschien gaat men liever niet op vrijdag de 13e naar het ziekenhuis. Wie weet. Ook werd er deze keer niet gepreekt, heerlijk rustig.
De zusters begonnen met allerlei spul te slepen, stoelen, dossiers, een weegschaal, het hele kabinet werd leeggetrokken. Eén voor één moesten we naar voren komen met ons urinemonster, om gewogen te worden, en om de bloeddruk te controleren. Ik verwachtte dat ik weer moest gaan zitten om fijn te wachten, maar ik moest met één van de zusters mee. Ik was gewend van de kliniek waar ik normaal heenging dat je eerst door de zuster wordt gezien, en dan naar de dokter wordt gestuurd. Dus ik had het idee dat dit misschien wel eens vlot en fijn zou verlopen.
Ik werd door de zuster meegenomen naar een apart kamertje, waar een soort interview begon. Ze wilde mijn medische geschiedenis weten, maar ook hoe ik woon (is je huis van beton of hout, heb je een badkamer, keuken, water en electriciteit), of ik wel genoeg hulp kreeg van mijn omgeving, of ik en de vader allebei werk hadden en wat voor werk, en meer van dat. Ik ging er vanuit dat het was om te kijken of de baby wel in een goede, stabiele omgeving terecht zou komen. Alles werd opgeschreven en in mijn dossier gezet.
Vervolgens legde ze uit hoe de bevalling in zn werk zou gaan. De zusters zijn hier nogal streng, dus ik had het gevoel dat ik weer op de basisschool zat. Ze legde uit welke weeën ik zou krijgen (er zijn drie verschillende), en wanneer ik naar het ziekenhuis moest gaan. Dat zou moeten wanneer ze regelmatig werden.
'Mooi niet', dacht ik bij mezelf, 'zodra het begint, ga ik onderweg!' Want in de vroege ochtend is het maar een half uurtje rijden naar het ziekenhuis, overdag is dat een heel ander verhaal. Allereerst zou ik de vader moeten opbellen, hij zijn werk moeten verlaten en naar mij toe komen. Dat kon al gauw een half uur in beslag nemen. Dan zouden we naar het ziekenhuis moeten rijden. Er is maar één weg naar Montego Bay, en aldaar splitst de weg in tweeën: Bottom Road is waar alle toeristen heengaan in hun coasters en shuttles om te shoppen, drinken en chillen. Top Road is waar het vrachtverkeer overheen gaat, en het meeste andere verkeer wat niets op Bottom Road te zoeken heeft. Deze twee wegen komen weer samen in downtown. En allebei deze wegen staan het grootste deel van de tijd vast. Eénbaans, tweerichtingsverkeer. Dus als er een ongeluk gebeurt, het regent, of er staat iemand met pech, dan kan je helemaal je lol op. Als je deze weg eenmaal gehad had, moest je ook nog het centrum door om bij het ziekenhuis te komen. Het was niet mijn ambitie om ergens op Top Road tussen de vrachtwagens mijn kind ter wereld te brengen.
Terug naar de uitleg. De zuster vertelde mij dat ik tijdens de bevalling niets zelf moest gaan bedenken. 'Je luistert naar de verloskundige. Pas als zij zegt dat je iets mag doen, dan mag je iets doen.' Ik zag de verloskundige nu voor me als een soort van Eindbaas.
Verder vroeg ze of ik alle spullen voor de baby al had. 'Ik denk het wel', was mijn antwoord. 'Nou', vond zij, 'dan gaan we nu zien of je ook echt alles hebt', en ze begon een checklist af te gaan met spullen die ik mee moest nemen naar het ziekenhuis. Hier wordt je namelijk niet voorzien met spullen zoals in Nederland. Ik moet zelfs mijn eigen alcohol en wattenstaafjes meenemen die ze gebruiken voor de navelstreng. Dus heb ik iets niet bij me? Zij hebben het ook niet. Ik luisterde aandachtig naar haar lijst. Het bleek dat ik het meeste wel klaar had staan, maar dat ik meer hydrofiele luiers (dat zijn van die katoenen doeken) mee moest nemen, en een flesje olijfolie. Niet om te koken, maar om de huid mee in te smeren.
Nu was het dan tijd voor een lichamelijk onderzoek. Wat wel een beetje vreemd begon; met mijn haar. Ze keek wat door mijn haar. Ik verwachtte zo half dat ze een luizenkam tevoorschijn zou toveren, maar dat deed ze niet. Voor de rest was het redelijk standaard, maar ze legde mij ook uit hoe ik mezelf moest onderzoeken op borstkanker. Dat vond ik erg goed, dat ze daar aandacht aan besteden. Toen was het tijd voor de baby. Ze mat mijn buik op, en maakte de opmerking dat hij veel beweegt. Ik dacht dat ze een grapje maakte, maar toen bedacht ik me dat zusters hier dat niet doen. De baby was op dat moment wakker, maar rustig. Ik moest lachen en zei 'Dit is niets. Als ie actief is, zie je zowat zijn armen en benen door mijn buik heenkomen.'
Zo, nu waren we klaar. Ze zei 'De dokter is er vandaag niet, dus je moet een nieuwe afspraak maken.' Ik was te verbaasd om iets te zeggen. Het voelde een beetje als een klap in mn gezicht. Maandag zou ik terug moeten komen.
Om een afspraak te maken, moest ik, net als de vorige keer, naar de belhuishokjes. Het was inmiddels kwart voor negen, en om negen uur gingen ze open. De afspraak was snel gemaakt, en ik werd weer opgehaald en naar huis gebracht.
Bezoek aan de kliniek, deel 2
Zou dit dan de laatste keer zijn dat ik naar de kliniek moet? We waren op dezelfde tijd weggegaan als vrijdag, en weer was ik de eerste, maar al snel zat de wachtruimte vol. Ik schat dat er zo'n 25 zwangere vrouwen zaten nog voor 07:00.
Het was allemaal weer hetzelfde riedeltje als vrijdag, met de weegschaal enz. Maar deze keer waren er ook zusters in opleiding. Het verschil met hen en een 'echte' zuster is groot. Ze zijn nog wat verlegen en schutterig. De zuster in training die mijn gewicht opnam maakte een foutje. Ik zag het pas ietsje later, toen ik mijn zwangerschapsboekje doornam. Gewicht: 84 kilo. Goh. Dan zou ik 10 kilo zijn aangekomen binnen twee dagen. Ik eet veel, maar niet zoveel. Ik wees de zuster die de leiding had op dit foutje, en iedereen werd opnieuw naar voren geroepen om het gewicht nogmaals op te nemen.
De dokter was er vrij vroeg. Tijdens het consult stelde hij zich voor en bladerde hij was door mijn boekje en dossier. Hij wilde mijn buik opmeten en naar het hartje luisteren. Prima. Behalve dan dat hij mijn buik niet alleen in de lengte opmat met een meetlintje (zoals normaal) maar ook in de breedte. Dit deed hij door flink hard te duwen aan beide zijden van mijn buik. Zodetering. De eerste man die ik tegenkom in deze wondere medische babywereld presteert het om mij binnen vijf minuten flink pijn te doen. En nu ook weer de mededeling: 'Kom volgende week maar weer terug, als je niet bevalt voor die tijd.' Het liefst wilde ik niet terug, en al helemaal niet naar deze dokter.
Om 08:00 stond ik weer buiten. Ik zou een uur moeten wachten voordat de belhuishokjes open zouden gaan. (nog langer, want het systeem werkte niet dus konden ze pas om vijf voor 10 beginnen). Ik had er helemaal geen zin meer in, maar mijn wederhelft vond dat ik de afspraak moest maken. Dus voor maandag staat er weer eentje in de planning. Wat een feest.
Ik bleef trouwens flink last van mijn buik houden, tot drie dagen later nog. Daardoor wil ik eigenlijk het ziekenhuis gewoon opbellen en de afspraak verzetten voor een week later. Dan zou ik ook 'over datum' zijn. Ik vond het een goed plan, maar wederom vind mijn wederhelft dat ik moet gaan 'En dan zeg je m maar dat ie dat niet meer moet doen.' Als een klein kind wil ik niet, en zet ik me af, maar ik weet ook wel dat hij gelijk heeft. Verdorie.
Ik hoop nu echt echt écht dat de bevalling vóór maandag inzet.
vrijdag 20 maart 2015
vrijdag 6 maart 2015
What to expect... in Jamaica
Eind deze maand ben ik uitgerekend. Om me voor te bereiden (en mezelf te vermaken) struin ik allerlei sites af over zwangerschap en moeder worden. De info die ik vind varieert nogal. Zoek ik in het Nederlands, dan krijg ik vooral goede info, ervaringsverhalen die er geen doekjes om winden en Hollandse nuchterheid. Zoek ik in het Engels, dan krijg ik allerlei roze wolken en luxe-problemen op me af. En van die recepten waar geen mens tijd voor heeft in een normaal leven, dus laat staan als je uitgeput bent omdat je een kind aan het maken bent.
Waar ik echt om moest lachen was dit artikel:
9 obnoxious things people say when you're pregnant
Oh echt? Dit zijn redelijk normale dingen die je te horen krijgt. Als hiervan je haren al overeind gaan staan, dan daag ik je uit om eens downtown Montego Bay alleen over straat te lopen. Want als de vader naast me loopt, gebeurt dit niet:
- Eh! A black man fat up your belly?
- Can I put in the next one?
- Let me rub up your belly!
Dát is redelijk irritant. Maar he, gewoon doorlopen en de taxi naar huis nemen. Waar dit vervolgens gebeurt:
- Are you having a Jamaican baby?
'Yes'
- So you like the black cocky?
Oh, echt, jongens, waarom gaat het gesprek nog niet eens in 2 seconden al hier over? Dus ik doe wat je maar het beste kan doen, Glimlachen en niet antwoorden. Want het is nog een lange rit naar huis en in zo'n gesprek wil je niet een half uur vast zitten.
Medische zorg
De medische zorg is ook een verhaal apart. Om eerlijk te zijn weet ik niet hoe dit in Nederland gaat, want he, dit is mijn eerste keer, maar ik stel me voor dat het toch iets anders gaat.
Wanneer je ontdekt dat je zwanger bent, kies je een zorgcentrum/kliniek uit, betaal je per bezoek en volg je netjes de toch redelijk internationale route van testen en echo's. Maar dan, dan moet je kiezen waar je gaat bevallen. En daar begint het feest. Ik heb drie opties:
- In de kliniek waar ik mijn consulten heb.
- Privé-kliniek in Mobay.
- Publiek ziekenhuis in Mobay
Ik heb gekozen voor de laatste optie. Mijn eigen arts doet daar bevallingen (en het is wel zo fijn een bekend gezicht te zien, lijkt me), de bevalling is gratis (is bij de andere twee opties niet het geval) en als je complicaties hebt word je toch naar dit ziekenhuis gebracht, dus dan kan je er maar beter alvast zijn. Dat scheelt weer. Nadeel is dat er geen pijnbestrijding aanwezig is. Helemaal niets.
Omdat ik in het ziekenhuis ga bevallen en dit mijn eerste kind is, moet ik mij registeren en minstens één consult doen met de arts aldaar. De registratie heb ik overleefd, maar het scheelde niet veel;
De registratie is van 08:00 tot 10:00, maar het werd me aangeraden om vroeg te komen, zodat ik één van de eersten zou zijn. Ik was inmiddels wel bekend met het systeem van lang wachten (altijd, overal). Om 07:00 was ik in het ziekenhuis, al moest ik eerst aan de beveiliging bewijzen dat ik ook echt in het ziekenhuis moest zijn. Iedereen die naar binnen wil, wordt tegengehouden. 'Wat kom je hier doen? Heb je daar een afspraakkaartje voor of een verwijsbrief?' Zo ja, dan mag je doorlopen, maar niet voordat je tas onderzocht is en (voor de mannen) je gefouilleerd bent op wapens.
Na dit gezellig onderonsje loop je naar de betreffende wachtruimte. Er staat een bureau, daarop ligt een steen met daaronder een stapel papiertjes. Je tilt de steen op, legt jouw papiertje bovenop de rest, legt de steen weer terug, en neemt plaats in de wachtruimte.
In de wachtruimte ernaast gaat een zuster (eentje van het ziekenhuis, niet van de kerk) helemaal los. Ze is aan het preken op een manier zoals in Amsterdam de marktkooplui hun waren proberen te slijten. Hoe komt er zoveel decibel uit dat mens? Waarom gebeurt dit? Op dit tijdstip?
Als ze na een half uur klaar is, ben ik opgelucht. Het luide geluid van haar heeft de baby in mij wakker gemaakt, en die heeft mij vervolgens zo vroeg op de dag al flink in elkaar getrapt. Ze loopt langs met folders over Jezus. Op dit moment ben ik te geïntimideerd om het niet aan te nemen. Ik neem de folder en staar ernaar. Hoe laat is het?
Inmiddels lopen er steeds meer zusters rond, allemaal in van die witte jurkjes. Sommigen hebben een riempje om hun middel en een papieren kroontje op hun hoofd. Dan zal dat vast wel een hoofdzuster zijn. Er wordt wat gerommeld met de papiertjes die onder de steen liggen, maar voor de rest gebeurt er nog niets. Rond 08:45 worden we op volgorde naar het bureau geroepen. Ik blij, want dit is snel! Maar helaas. Het enige wat er gebeurt is dat je je zwangerschapsboekje afgeeft en, jawel, op een stapeltje legt. Er gaat een steen bovenop. En dan ga je weer zitten.
Na negenen zitten alle wachtruimtes vol. Zoveel mensen, zoveel zusters, maar er gebeurt zo weinig. Ondertussen begint er een zuster (eentje van de kerk, niet van het ziekenhuis) ons toe te spreken over dat we niet verloren zijn, medische wonderen en weet ik het. Deze praat gelukkig niet zo hard, dus ik kan haar negeren.
Om 9:30 worden alle 'zwangere moeders' naar voren geroepen en naar een halletje gebracht. Daar zijn niet genoeg zitplaatsen. We worden door een zuster (van het ziekenhuis) toegesproken alsof we een schoolklas zijn die zich heeft misdragen. Ze vertelt ons wat we de volgende keer moeten doen als we hier komen. Wat? Moet ik hier nog een keer heen? Aan de vrolijke reacties is te zien dat ik niet de enige ben die dit denkt. Ze legt uit hoe we een afspraak maken. Aan de zijkant van de wachtruimtes zijn vier hokjes die je ook in belhuizen ziet. Je gaat één van die hokjes in, spreekt met een loket-mevrouw, en voila, je hebt een afspraak. Denk nou niet dat een afspraak wachten voorkomt. Alle afspraken worden om 08:30 gezet, en wie het eerst komt, eerst maalt (de steen met de briefjes).
Ze zegt ons ook dat we een monster van onze ochtend-urine mee moeten nemen, en zegt streng dat we dit moeten doen vóórdat we iets eten of drinken. Ook moeten we zorgen voor een bloeddonor voor het geval we een transfusie nodig hebben. Wablief? Na dit verhaal mogen we weer terug de wachtruimte in, om verder te gaan met wachten.
Er gebeurt nog steeds vrij weinig, maar gelukkig heb ik nu wat te doen. Ik zit mezelf op te vreten over het feit dat mij zojuist verteld is om maar even een bloeddonor te hosselen. Dit is op zoveel niveaus fout. Waarom vertellen ze dit nu pas? Over tweeënhalf weken ben ik uitgerekend. Dat is niet genoeg tijd om te testen of de nieuwe donor wel schoon is. En als ze dit aan het begin, op mijn allereerste consult hadden gezegd, had ik nog langzaamaan bloed voor mezelf weg kunnen zetten. Verder is het extreem zeldzaam dat er een transfusie nodig is bij een bevalling. Mijn bloeddruk is zo laag dat het wel heel erg mis moet gaan, mocht ik zoveel bloed verliezen. En wat is er gebeurd met het infuus met zouten? Gaan jullie meteen met bloed lopen gooien?
Het is inmiddels na 10en en er gebeurt nog steeds niets. Ik begin het nu wel zat te worden. Dan, eindelijk, om 10:50 worden we weer naar voren geroepen, maar de volgorde klopt niet meer. Nu maakt dat niet zoveel uit, want het enige wat gebeurt is dat je je zwangerschapsboekje terugkrijgt en ze je vertellen om een afspraak te maken in de belhuishokjes.
Dus dan ga je maar naar de belhuishokjes, in de rij. Lekker blijven wachten.
Wanneer het mijn beurt is, ga ik naar binnen. Omdat ik een nieuwe patiënt ben, moet ik in het systeem gezet worden. Ik moet en zal ervoor zorgen dat mijn naam correct in het systeem staat, anders ben ik straks de sigaar met een foute geboorteakte. Goed voorbereid heb ik mijn paspoort, rijbewijs en verzekeringskaart mee. Het mocht niet baten, drie voorbeelden waren niet genoeg. Ik heb de loketmevrouw vier keer moeten verbeteren.
'Nee, het is niet Straaten, maar van Straaten'
- Is het je meisjesnaam?
'Het is mijn achternaam. Die twee woorden. Met een spatie ertussen'
- Oh. Is het je middle name?
'Ik heb geen middle name. Alleen een voornaam en een achternaam'
*ze kijkt me met lege ogen aan*
'Kijk, *ik wijs op mijn naam* dit van en dit Straaten is samen mijn achternaam'
- Oh.
*ze kijkt me aan alsof ik gek ben, maar schrijft vervolgens Van Straaten. Met die hoofdletter die er niet hoort. Maar ik besluit dat maar zo te laten.*
- Wat is je vaders naam en moeders naam?
'Heb je pen en papier voor me? Want anders gaat dit niet werken.'
Als ze vervolgens vraagt om de naam van de vader, denk ik 'Hah, dit gaat lukken, het is een naam van hier! En een hele makkelijke achternaam!' Maar nog gaat het met enige moeite. Ook zijn naam heb ik moeten opschrijven.
Ze geeft me het afspraakkaartje en zegt dat ik vrijdag de 13e hier moet zijn. Blijkbaar mag ik zelf geen datum kiezen. Ik ben allang blij dat ik klaar ben, voor vandaag. Om 11:15 loop ik het ziekenhuis uit.
Ergens hoop ik dat ik beval vóórdat ik terug moet voor die afspraak. Want ik heb het gevoel dat dat helemaal een dagbesteding wordt waarin NIETS zal gebeuren.
Waar ik echt om moest lachen was dit artikel:
9 obnoxious things people say when you're pregnant
Oh echt? Dit zijn redelijk normale dingen die je te horen krijgt. Als hiervan je haren al overeind gaan staan, dan daag ik je uit om eens downtown Montego Bay alleen over straat te lopen. Want als de vader naast me loopt, gebeurt dit niet:
- Eh! A black man fat up your belly?
- Can I put in the next one?
- Let me rub up your belly!
Dát is redelijk irritant. Maar he, gewoon doorlopen en de taxi naar huis nemen. Waar dit vervolgens gebeurt:
- Are you having a Jamaican baby?
'Yes'
- So you like the black cocky?
Oh, echt, jongens, waarom gaat het gesprek nog niet eens in 2 seconden al hier over? Dus ik doe wat je maar het beste kan doen, Glimlachen en niet antwoorden. Want het is nog een lange rit naar huis en in zo'n gesprek wil je niet een half uur vast zitten.
Medische zorg
De medische zorg is ook een verhaal apart. Om eerlijk te zijn weet ik niet hoe dit in Nederland gaat, want he, dit is mijn eerste keer, maar ik stel me voor dat het toch iets anders gaat.
Wanneer je ontdekt dat je zwanger bent, kies je een zorgcentrum/kliniek uit, betaal je per bezoek en volg je netjes de toch redelijk internationale route van testen en echo's. Maar dan, dan moet je kiezen waar je gaat bevallen. En daar begint het feest. Ik heb drie opties:
- In de kliniek waar ik mijn consulten heb.
- Privé-kliniek in Mobay.
- Publiek ziekenhuis in Mobay
Ik heb gekozen voor de laatste optie. Mijn eigen arts doet daar bevallingen (en het is wel zo fijn een bekend gezicht te zien, lijkt me), de bevalling is gratis (is bij de andere twee opties niet het geval) en als je complicaties hebt word je toch naar dit ziekenhuis gebracht, dus dan kan je er maar beter alvast zijn. Dat scheelt weer. Nadeel is dat er geen pijnbestrijding aanwezig is. Helemaal niets.
Omdat ik in het ziekenhuis ga bevallen en dit mijn eerste kind is, moet ik mij registeren en minstens één consult doen met de arts aldaar. De registratie heb ik overleefd, maar het scheelde niet veel;
De registratie is van 08:00 tot 10:00, maar het werd me aangeraden om vroeg te komen, zodat ik één van de eersten zou zijn. Ik was inmiddels wel bekend met het systeem van lang wachten (altijd, overal). Om 07:00 was ik in het ziekenhuis, al moest ik eerst aan de beveiliging bewijzen dat ik ook echt in het ziekenhuis moest zijn. Iedereen die naar binnen wil, wordt tegengehouden. 'Wat kom je hier doen? Heb je daar een afspraakkaartje voor of een verwijsbrief?' Zo ja, dan mag je doorlopen, maar niet voordat je tas onderzocht is en (voor de mannen) je gefouilleerd bent op wapens.
Na dit gezellig onderonsje loop je naar de betreffende wachtruimte. Er staat een bureau, daarop ligt een steen met daaronder een stapel papiertjes. Je tilt de steen op, legt jouw papiertje bovenop de rest, legt de steen weer terug, en neemt plaats in de wachtruimte.
In de wachtruimte ernaast gaat een zuster (eentje van het ziekenhuis, niet van de kerk) helemaal los. Ze is aan het preken op een manier zoals in Amsterdam de marktkooplui hun waren proberen te slijten. Hoe komt er zoveel decibel uit dat mens? Waarom gebeurt dit? Op dit tijdstip?
Als ze na een half uur klaar is, ben ik opgelucht. Het luide geluid van haar heeft de baby in mij wakker gemaakt, en die heeft mij vervolgens zo vroeg op de dag al flink in elkaar getrapt. Ze loopt langs met folders over Jezus. Op dit moment ben ik te geïntimideerd om het niet aan te nemen. Ik neem de folder en staar ernaar. Hoe laat is het?
Inmiddels lopen er steeds meer zusters rond, allemaal in van die witte jurkjes. Sommigen hebben een riempje om hun middel en een papieren kroontje op hun hoofd. Dan zal dat vast wel een hoofdzuster zijn. Er wordt wat gerommeld met de papiertjes die onder de steen liggen, maar voor de rest gebeurt er nog niets. Rond 08:45 worden we op volgorde naar het bureau geroepen. Ik blij, want dit is snel! Maar helaas. Het enige wat er gebeurt is dat je je zwangerschapsboekje afgeeft en, jawel, op een stapeltje legt. Er gaat een steen bovenop. En dan ga je weer zitten.
Na negenen zitten alle wachtruimtes vol. Zoveel mensen, zoveel zusters, maar er gebeurt zo weinig. Ondertussen begint er een zuster (eentje van de kerk, niet van het ziekenhuis) ons toe te spreken over dat we niet verloren zijn, medische wonderen en weet ik het. Deze praat gelukkig niet zo hard, dus ik kan haar negeren.
Om 9:30 worden alle 'zwangere moeders' naar voren geroepen en naar een halletje gebracht. Daar zijn niet genoeg zitplaatsen. We worden door een zuster (van het ziekenhuis) toegesproken alsof we een schoolklas zijn die zich heeft misdragen. Ze vertelt ons wat we de volgende keer moeten doen als we hier komen. Wat? Moet ik hier nog een keer heen? Aan de vrolijke reacties is te zien dat ik niet de enige ben die dit denkt. Ze legt uit hoe we een afspraak maken. Aan de zijkant van de wachtruimtes zijn vier hokjes die je ook in belhuizen ziet. Je gaat één van die hokjes in, spreekt met een loket-mevrouw, en voila, je hebt een afspraak. Denk nou niet dat een afspraak wachten voorkomt. Alle afspraken worden om 08:30 gezet, en wie het eerst komt, eerst maalt (de steen met de briefjes).
Ze zegt ons ook dat we een monster van onze ochtend-urine mee moeten nemen, en zegt streng dat we dit moeten doen vóórdat we iets eten of drinken. Ook moeten we zorgen voor een bloeddonor voor het geval we een transfusie nodig hebben. Wablief? Na dit verhaal mogen we weer terug de wachtruimte in, om verder te gaan met wachten.
Er gebeurt nog steeds vrij weinig, maar gelukkig heb ik nu wat te doen. Ik zit mezelf op te vreten over het feit dat mij zojuist verteld is om maar even een bloeddonor te hosselen. Dit is op zoveel niveaus fout. Waarom vertellen ze dit nu pas? Over tweeënhalf weken ben ik uitgerekend. Dat is niet genoeg tijd om te testen of de nieuwe donor wel schoon is. En als ze dit aan het begin, op mijn allereerste consult hadden gezegd, had ik nog langzaamaan bloed voor mezelf weg kunnen zetten. Verder is het extreem zeldzaam dat er een transfusie nodig is bij een bevalling. Mijn bloeddruk is zo laag dat het wel heel erg mis moet gaan, mocht ik zoveel bloed verliezen. En wat is er gebeurd met het infuus met zouten? Gaan jullie meteen met bloed lopen gooien?
Het is inmiddels na 10en en er gebeurt nog steeds niets. Ik begin het nu wel zat te worden. Dan, eindelijk, om 10:50 worden we weer naar voren geroepen, maar de volgorde klopt niet meer. Nu maakt dat niet zoveel uit, want het enige wat gebeurt is dat je je zwangerschapsboekje terugkrijgt en ze je vertellen om een afspraak te maken in de belhuishokjes.
Dus dan ga je maar naar de belhuishokjes, in de rij. Lekker blijven wachten.
Wanneer het mijn beurt is, ga ik naar binnen. Omdat ik een nieuwe patiënt ben, moet ik in het systeem gezet worden. Ik moet en zal ervoor zorgen dat mijn naam correct in het systeem staat, anders ben ik straks de sigaar met een foute geboorteakte. Goed voorbereid heb ik mijn paspoort, rijbewijs en verzekeringskaart mee. Het mocht niet baten, drie voorbeelden waren niet genoeg. Ik heb de loketmevrouw vier keer moeten verbeteren.
'Nee, het is niet Straaten, maar van Straaten'
- Is het je meisjesnaam?
'Het is mijn achternaam. Die twee woorden. Met een spatie ertussen'
- Oh. Is het je middle name?
'Ik heb geen middle name. Alleen een voornaam en een achternaam'
*ze kijkt me met lege ogen aan*
'Kijk, *ik wijs op mijn naam* dit van en dit Straaten is samen mijn achternaam'
- Oh.
*ze kijkt me aan alsof ik gek ben, maar schrijft vervolgens Van Straaten. Met die hoofdletter die er niet hoort. Maar ik besluit dat maar zo te laten.*
- Wat is je vaders naam en moeders naam?
'Heb je pen en papier voor me? Want anders gaat dit niet werken.'
Als ze vervolgens vraagt om de naam van de vader, denk ik 'Hah, dit gaat lukken, het is een naam van hier! En een hele makkelijke achternaam!' Maar nog gaat het met enige moeite. Ook zijn naam heb ik moeten opschrijven.
Ze geeft me het afspraakkaartje en zegt dat ik vrijdag de 13e hier moet zijn. Blijkbaar mag ik zelf geen datum kiezen. Ik ben allang blij dat ik klaar ben, voor vandaag. Om 11:15 loop ik het ziekenhuis uit.
Ergens hoop ik dat ik beval vóórdat ik terug moet voor die afspraak. Want ik heb het gevoel dat dat helemaal een dagbesteding wordt waarin NIETS zal gebeuren.
Abonneren op:
Posts (Atom)