Nog iets meer dan een maandje. Er is nog veel te doen, heul veul te doen. Er komt geen einde aan de lijst. Ik sterf een langzame, pijnlijke dood. Ik zou niet mogen klagen, gezien ik vertrek naar het Bounty-paradijs, maar op het moment zit ik nog beneden zeeniveau gillend gek te worden van bureaucratie, formulieren, lijstjes en een veel te volle agenda.
Weet je wat ik mis? Die dagelijkse twee uurtjes in de hangmat zwieren, snoozen, schommelen, ontspannen en al je problemen zien verdwijnen; hangmattéren.
In ieder geval heb ik nu een ticket, en weet ik hoe het zit met mijn afstuderen. Dat geeft wel het gevoel dat ik vooruit kom.
Vlucht
De week nadat mijn baan bevestigd is, heb ik mijn vlucht geboekt. Nu is dat makkelijker gezegd dan gedaan;
De eerste paar pogingen deed ik via Cheaptickets. Aan het einde van het proces vertelt de site mij 'Onze excuses, de door u geselecteerde vluchten zijn niet meer beschikbaar. Gelieve een andere vluchtoptie te selecteren'. Ok. Dan selecteer ik een andere, prima. Het mocht niet baten, bij elke vlucht die ik probeerde kreeg ik deze mededeling.
Ik besloot een andere site te proberen, Tix. Deze heeft mij uit de brand geholpen in Mexico toen ik mijn ticket naar Guatemala boekte. Lang verhaal kort; De website van Aeromexico lustte mijn Nederlandse creditcard niet, en dus had ik geen ticket. Aeromexico belde mij op. Ja, echt: Don't call us, we call you. Of ik mijn ticket nog wilde, en hoe ik dacht te gaan betalen. Ik vond het een beetje klinken alsof ik dat ook in natura kon doen. Gelukkig kon ik over de telefoonruis heen terugschreeuwen dat ik het ticket inmiddels al had gekocht via een Nederlandse site, en ze de reservering konden opheffen. 'Ah, si. Gracias.'
Helaas bleek Tix dezelfde grapjas aan te hebben als Cheaptickets. Wel verdorie.
De goedkoopste tickets waren van Delta Airlines, dus dan maar naar hun eigen site. Die site was van mening dat ik op dat moment in de VS woonde, Spaanstalig ben en toch ook wel in Madrid woonde. Jaja. Gelukkig ben ik voor Spaans niet bang, en ik boekte mijn ticket... bijna. Toen ik moest betalen ontstond er een probleem. Ik kon alleen via creditcard betalen. Nou heb ik de meest sjappie versie die er is, met een limiet van 1000 euro en meteen terugbetalen. Op zich niets mis mee. Maar mijn ticket kostte 1064 euro.
Nu werd ik het toch echt wel een beetje zat. Ik vroeg Google of ik een ticket kon kopen zonder creditcard. Het verwees me door naar een ietwat vreemde site, vliegen.idealo. Het is een soort van boekingssite over andere boekingssite heen geplakt. Dan zou je verwachten dat je ticket duurder is, toch? Mis! Ik vond EXACT hetzelfde ticket dat ik al een keer of vijftien had geprobeerd te boeken. Voor 1003 euro.
Deze site gaf ook nog een andere briljante vlucht weer. Je zou dan via Dubai vliegen en er 40 uur over doen, voor het luttele bedrag van 13453,45 euro. Het was verleidelijk, maar toch iets boven mijn budget.
Ik heb dus mijn ticket! 16 juli vertrek ik ergens in de middag. Ik heb meer uren in transit dan mij lief is.. zou het verdacht zijn als ik mijn matje uitrol in de terminal en gewoon ga slapen?
Afstuderen
Mijn vrees was niet voor niets. Mijn scriptie heeft een dermate niveau van Merde dat we besloten hebben dat ik augustus ga afstuderen in plaats van in juli;
- Ik mag mijn colloquium wel in juni houden
- De deadline voor de tweede versie van de scriptie op 28 juni vervalt
- Nieuwe deadline afgesproken voor het inleveren van de tweede versie: 11 juli
- Deadlines voor artikel en reflectieverslag vervallen
- Eerste versie artikel wordt wel beoordeeld, of de grote lijn goed is. Vervolgens maar ik er echt wat moois van
- Voor het reflectieverslag mag ik mijn hart uitstorten. Wanneer dat leeg is mag ik m opsturen. Het verslag opsturen bedoel ik. Niet mijn hart.
Vóór mijn vertrek lever ik alles dus in, en ik studeer af als ik er zelf niet ben.
Het is een beetje de traditie; geen enkele uitreiking is ooit normaal gegaan. Mijn VWO had ik niet gehaald, ik was wel naar de uitreiking van mijn klasgenoten gegaan. Het jaar erna had ik mijn papiertje wel in de pocket. Maar ja, ik was geslaagd van het volwassenenonderwijs (ik had geen zin alle vakken over te doen). Daar heb je niet echt een uitreiking.
Op de universiteit ben ik niet eens in de buurt gekomen van een officieel papiertje.
Bij mijn huidige opleiding was ik er niet bij toen mijn propedeuse werd uitgereikt. K zat in Mexico. En straks als ik mijn BaSc heb verdiend, zit ik in Jamaica. Je kan er veel over zeggen, maar ik ben in ieder geval consequent.
Ah joh, stuur maar op. Aangetekend graag.
Voordat ik vertrek lever ik dus de tweede versie van mijn scriptie in, en zou de rest ook klaar moeten zijn.
Wat nou als de tweede versie niet goed is? Dan heb je hoe dan ook een probleem, want dan is je afstuderen mislukt. Opnieuw. Lekker weer 20 weken buffelen.
Stel, mijn scriptie heeft nog steeds een te hoog niveau van Merde. Wat dan? Daar wil ik niet over nadenken. Heb ik zin om nog eens af te studeren, of ben ik het zo zat dat het niet meer hoeft? De tweede optie is het meest aannemelijk. Maar dan. Dan had ik niet hoeven terugkomen uit Mexico, had ik nu een baan als bioloog gehad, en ben ik voor lucht teruggekomen. Voor niets. Voor poep.
donderdag 13 juni 2013
maandag 3 juni 2013
Solliciteren is ook presteren
Het leuk bedachte -eren grapje komt me nu wel mijn neus uit. Ik beloof mijn berichten anders te gaan noemen als ik aan de andere kant van de oceaan zit.
Solliciteren
Het solliciteren ging niet helemaal lekker. Beloftes werden gebroken, zekerheid verdween en op de mooiste sollicitatiebrieven van alles ooit werd gewoon niet gereageerd. Dan niet, dacht ik.
Het plan was toen om maar te gaan rondtrekken en te gaan zoeken naar een baan. Backpacking-jobhunting zegmaar. Op goed geluk, met weinig geld maar veel doorzettingsvermogen. Als je een hangmat bij je hebt, kan je immers overal slapen, en eten groeit aan de bomen. Het ultieme 'we zien wel'.
Maar toen. Een magisch mailtje in mijn inbox dat mijn wereld ondersteboven zette.
Eén van de bedrijven die had aangegeven mij graag te willen aannemen, maar geen vacature beschikbaar had, nam opnieuw contact op. We hebben niets in Mexico voor je. Maar wat vind je van Jamaica?
De vloer verdween onder mijn voeten vandaan. Een baan, een onwijs toffe baan waarvan ik nooit had durven dromen om te krijgen. Hop, zomaar in mijn schoot geworpen. Maar Jamaica? Daar was ik niet op voorbereid. Maar, ach, hoe goed was ik voorbereid op Mexico?
Ik besloot het te doen. Want het zou dom zijn om deze kans niet te pakken. Op donderdag kreeg ik het aanbod, op vrijdag had ik het sollicitatiegesprek. Hoewel kennismakingsgesprek een betere beschrijving is.
Zenuw, zenuw. Er zijn weinig momenten in mijn leven geweest dat ik zó zenuwachtig was. Omdat ik nog niet zeker wist hoe dit af zou lopen, had ik maar een handjevol mensen ingelicht over dit gesprek. Ik heb een bijgeloof ontwikkeld. Hoe minder mensen van iets weten, des de groter de kans van slagen.
Het gesprek was via Skype met iemand in Valencia. De conversatie begon in het Engels. Ik hoorde dat mijn gesprekspartner een accent had, maar ik kon het niet plaatsen. Hij zei een aantal keren Ja tussendoor, maar zijn accent was niet Nederlands. Het gesprek kwam aan op mijn talenkennis (bij de baan waarvoor ik ging belangrijk) en we converseerden in het Spaans. Het mooie was dat hij kon horen dat ik mijn Spaans in Mexico had opgepikt. Toen vroeg hij naar mijn Duits. Ik legde uit dat ik het versta omdat het zoveel op mijn eigen taal lijkt, maar dat antwoorden in het Duits toch wel een opgave is, dat het meestal in een onduidelijke soep van Nederlands, Engels en Duits eindigt. Hij vond het herkenbaar. En ineens sprak hij Vlaams.
En nu?
Nou. Komt ie. Ik heb de baan!
Meerdere mensen wisten van het aanbod af, maar niet dat ik ook daadwerkelijk de baan had gekregen. Een select gezelschap is live op de hoogte gehouden en aan een aantal mensen wilde ik dit persoonlijk vertellen voordat ik het aan de massa bekend zou maken.
De tweede/derde week van juli vertrek ik, en ga ik daar werken. Het klinkt zo vreemd. Maar wel heel goed.
Ouders...
Mijn moeder reageerde eerst nogal zuur, zoals moeders dat nou eenmaal doen. Mijn vader reageerde iets anders 'Jamaica? Dat vind ik veel leuker dan Mexico. Misschien ga ik wel mee!' Je had mijn moeders blik moeten zien. Die was goud waard.
Dat is denk ik het verschil tussen baren en zaaien; de band die je hebt met je kind. Je moeder zou je nooit willen laten gaan, want je bent haar kindje, ooit deel van haar geweest. Je vader vind het prachtig dat je zelfstandig bent en bent opgegroeid tot iemand die niet bang is voor het onbekende en iets gaat bereiken. Papa's en mama's zijn nou eenmaal anders;
Achterop de fiets bij ma: in het kinderzitje achterop de fiets, vastgezet en veilig
Achterop de fiets bij pa: hots, op de bagagedrager. 'Goed vasthouden en niet wiebelen. Ik breng je niet naar het ziekenhuis.'
Mijn ouders zijn blij voor me, en ik ben blij met mijn ouders. Zonder hen had ik dit nooit bereikt, was ik nooit geworden wie ik ben. Opgevoed met duidelijke regels en grenzen, maar ook met het gevoel dat ze vertrouwen hebben in mij en in wat ik kan. 'Je moet doen wat jij denkt dat goed is.'
Beercan or bacon?
Ik ga dus niet naar Mexico, maar naar Jamaica. Voor onbepaalde tijd. Hoe zal de toekomst eruit zien? Ik weet het niet. Mexico is het land waar ik van hou, maar wie weet wat Jamaica voor mij in petto heeft.
Mijn afscheidsfeest is nog steeds in Mexicaanse sferen. Ik hou niet zo van rum, namelijk.
Liedje
La bamba, wie kent het niet en schreeuwt het mee als t op een feestje voorbij komt?
Maar ik wil toch wel graag iets rechtzetten. Ze zingen niet Lalalalala la bamba maar Para bailar la bamba. Luister en hoor.
Solliciteren
Het solliciteren ging niet helemaal lekker. Beloftes werden gebroken, zekerheid verdween en op de mooiste sollicitatiebrieven van alles ooit werd gewoon niet gereageerd. Dan niet, dacht ik.
Het plan was toen om maar te gaan rondtrekken en te gaan zoeken naar een baan. Backpacking-jobhunting zegmaar. Op goed geluk, met weinig geld maar veel doorzettingsvermogen. Als je een hangmat bij je hebt, kan je immers overal slapen, en eten groeit aan de bomen. Het ultieme 'we zien wel'.
Maar toen. Een magisch mailtje in mijn inbox dat mijn wereld ondersteboven zette.
Eén van de bedrijven die had aangegeven mij graag te willen aannemen, maar geen vacature beschikbaar had, nam opnieuw contact op. We hebben niets in Mexico voor je. Maar wat vind je van Jamaica?
De vloer verdween onder mijn voeten vandaan. Een baan, een onwijs toffe baan waarvan ik nooit had durven dromen om te krijgen. Hop, zomaar in mijn schoot geworpen. Maar Jamaica? Daar was ik niet op voorbereid. Maar, ach, hoe goed was ik voorbereid op Mexico?
Ik besloot het te doen. Want het zou dom zijn om deze kans niet te pakken. Op donderdag kreeg ik het aanbod, op vrijdag had ik het sollicitatiegesprek. Hoewel kennismakingsgesprek een betere beschrijving is.
Zenuw, zenuw. Er zijn weinig momenten in mijn leven geweest dat ik zó zenuwachtig was. Omdat ik nog niet zeker wist hoe dit af zou lopen, had ik maar een handjevol mensen ingelicht over dit gesprek. Ik heb een bijgeloof ontwikkeld. Hoe minder mensen van iets weten, des de groter de kans van slagen.
Het gesprek was via Skype met iemand in Valencia. De conversatie begon in het Engels. Ik hoorde dat mijn gesprekspartner een accent had, maar ik kon het niet plaatsen. Hij zei een aantal keren Ja tussendoor, maar zijn accent was niet Nederlands. Het gesprek kwam aan op mijn talenkennis (bij de baan waarvoor ik ging belangrijk) en we converseerden in het Spaans. Het mooie was dat hij kon horen dat ik mijn Spaans in Mexico had opgepikt. Toen vroeg hij naar mijn Duits. Ik legde uit dat ik het versta omdat het zoveel op mijn eigen taal lijkt, maar dat antwoorden in het Duits toch wel een opgave is, dat het meestal in een onduidelijke soep van Nederlands, Engels en Duits eindigt. Hij vond het herkenbaar. En ineens sprak hij Vlaams.
En nu?
Nou. Komt ie. Ik heb de baan!
Meerdere mensen wisten van het aanbod af, maar niet dat ik ook daadwerkelijk de baan had gekregen. Een select gezelschap is live op de hoogte gehouden en aan een aantal mensen wilde ik dit persoonlijk vertellen voordat ik het aan de massa bekend zou maken.
De tweede/derde week van juli vertrek ik, en ga ik daar werken. Het klinkt zo vreemd. Maar wel heel goed.
Ouders...
Mijn moeder reageerde eerst nogal zuur, zoals moeders dat nou eenmaal doen. Mijn vader reageerde iets anders 'Jamaica? Dat vind ik veel leuker dan Mexico. Misschien ga ik wel mee!' Je had mijn moeders blik moeten zien. Die was goud waard.
Dat is denk ik het verschil tussen baren en zaaien; de band die je hebt met je kind. Je moeder zou je nooit willen laten gaan, want je bent haar kindje, ooit deel van haar geweest. Je vader vind het prachtig dat je zelfstandig bent en bent opgegroeid tot iemand die niet bang is voor het onbekende en iets gaat bereiken. Papa's en mama's zijn nou eenmaal anders;
Achterop de fiets bij ma: in het kinderzitje achterop de fiets, vastgezet en veilig
Achterop de fiets bij pa: hots, op de bagagedrager. 'Goed vasthouden en niet wiebelen. Ik breng je niet naar het ziekenhuis.'
Mijn ouders zijn blij voor me, en ik ben blij met mijn ouders. Zonder hen had ik dit nooit bereikt, was ik nooit geworden wie ik ben. Opgevoed met duidelijke regels en grenzen, maar ook met het gevoel dat ze vertrouwen hebben in mij en in wat ik kan. 'Je moet doen wat jij denkt dat goed is.'
Beercan or bacon?
Ik ga dus niet naar Mexico, maar naar Jamaica. Voor onbepaalde tijd. Hoe zal de toekomst eruit zien? Ik weet het niet. Mexico is het land waar ik van hou, maar wie weet wat Jamaica voor mij in petto heeft.
Mijn afscheidsfeest is nog steeds in Mexicaanse sferen. Ik hou niet zo van rum, namelijk.
Liedje
La bamba, wie kent het niet en schreeuwt het mee als t op een feestje voorbij komt?
Maar ik wil toch wel graag iets rechtzetten. Ze zingen niet Lalalalala la bamba maar Para bailar la bamba. Luister en hoor.
Abonneren op:
Posts (Atom)