De heimwee heeft toegeslagen, na ongeveer drie, vier maanden hier te zijn. Ik voelde het al aankomen, maar ik dacht dat het wel weg zou gaan als ik het zou negeren. Dat nare gevoel gaat vast wel weg. Maar zo werkt het niet. Na me twee, drie weken niet al te best te voelen, had ik dan eindelijk het absolute dieptepunt bereikt; ik was langzaam een diepe put ingegleden. Helaas viel dit op een werkdag voor mij. Ik kon amper iets niet-werkgerelateerds uit mijn strot krijgen zonder in kleine stukjes te breken en uit elkaar te vallen.
De dag heb ik overleefd, en op weg naar huis besloot ik dat ik maar eens moest toegeven aan het nare gevoel. Eenmaal thuis pakte ik het emigratieboek erbij. In het begin, toen ik hier net was, maakte het lezen van het boek mij verdrietig en miste ik iedereen nog meer dan ik al deed. Maar deze keer werkte het anders; als ik het nu lees word ik er gelukkig van.
Het boek betekent veel voor mij. Wanneer ik het lees weet ik dat ik een thuisbasis (al mijn vrienden en familie) heb wat ontzettend trots op mij is en mij nooit zal vergeten. En weet je, het is wederzijds. Ik ben trots op mijn thuisbasis. Zij hebben mij laten gaan om mijn dromen te volgen. Daar is niet alleen lef voor nodig van mijn kant, maar misschien nog wel meer van hun kant.
Inmiddels voel ik mij stukken beter. Er is niets mis mee om af en toe een avond sip of chagrijnig op een stuk chocola te kauwen en je af te vragen wat je nou in hemelsnaam met je leven aan het doen bent. Een antwoord is er niet. Ik ben opgehouden met plannen te maken, ik zie wel hoe het loopt en waar ik terecht kom. Om mijn leven makkelijk en overzichtelijk te houden blijft mijn hoofd maar met ideeën gooien;
Ga terug naar Mexico en daar werken - Goed plan
Nee, wacht, ga naar de Nederlandse eilanden en ga daar werken - Ok, topidee
Of misschien moet je toch maar hier blijven en een baan zoeken die beter bij je past - Ja, dat kan ook
En misschien kan je dan burgerlijk worden, kinderen krijgen enzo - Dat is mogelijk
Maar je wilde toch rondreizen, dat moet je doen! - Inderdaad
Je wilt in ieder geval niet terug naar Nederland - Nee, dat klopt
Ja, dus ik weet nog steeds niet wat ik wil. Ik kan niet alles doen. Het enige wat tot zover vast lijkt te staan is dat ik niet terug wil naar mijn vaderland. Zal je net zien dat ik daar straks weer op de stoep sta.
donderdag 28 november 2013
vrijdag 1 november 2013
Eventjes weg
Wie mijn vorige blog heeft gelezen, zal zich wel gerealiseerd hebben dat ik mij op het moment van schrijven lichtelijk verloren voelde. Ik zat ziek (kreupel) thuis en had teveel tijd om na te denken over de grote en kleine vragen des levens.
Nu loop ik weer als een kievit (alleen rennen is nog niet echt een goed idee) en heb ik het idee dat ik weer op de rails ben. Of dit het goede spoor is en waar het naartoe leidt, weet ik niet.
Voor mijn visum/werkvergunning moest ik van het eiland af. Ik werd naar Miami gestuurd, en mocht daar best een paar dagen blijven. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Mijn taak was om bij het consulaat langs te gaan met een stapel papierwerk en mijn paspoort. Voor de rest mocht ik het zelf uitzoeken. Een mini-vakantie dus.
Het was erg fijn om er even tussenuit te zijn. Misschien moet ik meer reizen en minder werken. Maar reizen is niet gratis. Of misschien moet ik reizen als baan. Zou dat ideaal zijn, of zou ik het dan ook weer zat worden? Ik ben iemand die behoefte heeft aan afwisseling (sleur is dodelijk), maar een thuisbasis waar ik naar terug kan keren is ook belangrijk. Zo zie je, ik zit toch nog een beetje in de knoop. Maar ik ga heus wel ontdekken wat ik kan en wil doen met mijn leven.
In Miami heb ik een aantal dingen geleerd; 'the Netherlands' is toch echt te moeilijk, 'Holland' is een plaats in de USA, 'Amsterdam' is het tofste land ter wereld, en 'Europa' is een goede tweede.
Verder; Als je geen Mustang rijdt, tel je niet mee, ze rijden aan de goede kant van de weg (MAN, WEEEEEET JE HOE FIJN DAT IS, NA AL DAT ACHTERLIJKE LINKSRIJDEN?! Ja. Hier had ik echt capslock voor nodig) en de persoonlijke ruimte is zeer groot. Overal fietsers, skateboarders en rolschaatsers. Iedereen komt overal vandaan, maar nooit uit Miami zelf. Zowel mijn Acie '08 shirt als retro-mtv shirt werden zeer gewaardeerd. Alles is $20, er is meer Bob Marley dan in Jamaica, ik ga door voor een local totdat mijn accent gehoord wordt, overal bachatta en Cohiba, minstens 2 tattoo artitsts in één block, een overdaad aan bordjes; 'Now hiring' 'No trespassing' 'For your protection'
Maar het belangrijkste wat ik er heb ontdekt is dat wat ik mis in Jamaica. Vrijheid. Vrijheid in de vorm van de straat op kunnen gaan en kunnen rondhangen (ik woon naast de snelweg) en nieuwe mensen ontmoeten, of gewoon mensen kijken. Met het OV of de fiets makkelijk ergens naar toe kunnen, en dan ook makkelijk terug kunnen komen. Dat is wat ik mis.
Nu loop ik weer als een kievit (alleen rennen is nog niet echt een goed idee) en heb ik het idee dat ik weer op de rails ben. Of dit het goede spoor is en waar het naartoe leidt, weet ik niet.
Voor mijn visum/werkvergunning moest ik van het eiland af. Ik werd naar Miami gestuurd, en mocht daar best een paar dagen blijven. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Mijn taak was om bij het consulaat langs te gaan met een stapel papierwerk en mijn paspoort. Voor de rest mocht ik het zelf uitzoeken. Een mini-vakantie dus.
Het was erg fijn om er even tussenuit te zijn. Misschien moet ik meer reizen en minder werken. Maar reizen is niet gratis. Of misschien moet ik reizen als baan. Zou dat ideaal zijn, of zou ik het dan ook weer zat worden? Ik ben iemand die behoefte heeft aan afwisseling (sleur is dodelijk), maar een thuisbasis waar ik naar terug kan keren is ook belangrijk. Zo zie je, ik zit toch nog een beetje in de knoop. Maar ik ga heus wel ontdekken wat ik kan en wil doen met mijn leven.
In Miami heb ik een aantal dingen geleerd; 'the Netherlands' is toch echt te moeilijk, 'Holland' is een plaats in de USA, 'Amsterdam' is het tofste land ter wereld, en 'Europa' is een goede tweede.
Verder; Als je geen Mustang rijdt, tel je niet mee, ze rijden aan de goede kant van de weg (MAN, WEEEEEET JE HOE FIJN DAT IS, NA AL DAT ACHTERLIJKE LINKSRIJDEN?! Ja. Hier had ik echt capslock voor nodig) en de persoonlijke ruimte is zeer groot. Overal fietsers, skateboarders en rolschaatsers. Iedereen komt overal vandaan, maar nooit uit Miami zelf. Zowel mijn Acie '08 shirt als retro-mtv shirt werden zeer gewaardeerd. Alles is $20, er is meer Bob Marley dan in Jamaica, ik ga door voor een local totdat mijn accent gehoord wordt, overal bachatta en Cohiba, minstens 2 tattoo artitsts in één block, een overdaad aan bordjes; 'Now hiring' 'No trespassing' 'For your protection'
Maar het belangrijkste wat ik er heb ontdekt is dat wat ik mis in Jamaica. Vrijheid. Vrijheid in de vorm van de straat op kunnen gaan en kunnen rondhangen (ik woon naast de snelweg) en nieuwe mensen ontmoeten, of gewoon mensen kijken. Met het OV of de fiets makkelijk ergens naar toe kunnen, en dan ook makkelijk terug kunnen komen. Dat is wat ik mis.
Abonneren op:
Posts (Atom)